Μα τον Τατούι!
Αυτός ο καιρός είναι τρελός! Εδώ και μέρες ο καιρός είναι γκρίζος, βροχερός, λίγο κρύος, και σήμερα το πρωί, αν και δεν είχαμε πολύ βροχή, είχαμε μπουμπουνιτά και αστραπές!

Έχω την εντύπωση πώς ο καιρικός θεός δεν έλαβε είδηση πώς είναι πια Μάιος (εντάξει, αύριο είναι Μάιος) και πως ο καιρός κανονικά πρέπει να είναι ζεστός, ηλιόλουστος, και πώς πρέπει να υπάρχουν πουλιά έξω που να κελαηδούν!

Α! για κάτσε...βλέπω ήλιο!!!!! Επιτέλους!
Πώς είναι ο καιρός στα μέροι σου αγαπητέ αναγνώστη;

Οι παρατηρητικοί του γκρουπ παρατήρησαν ήδη πως έβαλα έναν σύνδεσμο (στα αριστερά) για ένα πράγμα που λέγετε Ατελιέ Σόλ. Το Ατελιέ Σόλ είναι η νέα επιχείριση της Χριστίνας.

Εδώ και καιρό ήθελε να κάνει κάτι που τις άρεσε, και αφού είπε στο πανεπιστήμιο ένα καλό «Άι σιχτίρ!» (κάτι που θέλω να κάνω και εγώ πολύ σύντομα γιατί μου έχουν σπάσει τα νεύρα!) Άρχισε να πειραματίζεται με την δημιουργική της πλευρά, πράγμα που είχε σταματήσει να κάνει λόγο της δουλειάς. Δεν χρειάστηκε πολύ καιρό για να αρχίσει να δημιουργεί νέα, πρωτότυπα και μοναδικά κοσμήματα και ενδύματα.

Ακόμα δεν υπάρχουν ακόμα τιμές και τρόποι για αγορά, αλλά μια σελίδα έχει στηθεί, και μερικά από αυτά που έχει δημιουργήσει είναι διαθέσιμα για προβολή στο κοινό. Ρίχτε μια ματιά, και αν σας αρέσει κάτι, ή αν έχετε προτάσεις, στείλτε τις μήνυμα.

Διαδικτυακή διεύθυνση: http://www.atelier-sol.com

Άλλο ένα δημοσίευμα που έχει τις ρίζες του στις αρχές τις δεκαετίας του 90!
Ήμουν λοιπόν από τους πρώτους στην Ελλάδα να αγοράσουν ένα Game Boy από την Nintendo (και την ελληνική IMC ιτότσου). Το αγόρασα με δικά μου λεφτά! Μάζευα το χαρτζιλίκι, λεφτά από γενέθλια, γιορτές και κάλαντα και μιά μαγική ημέρα είχα μαζέψει 30,000 δραχμές - το κόστος του Game Boy.

Πήγα λοιπόν στην Αθήνα με τον παππού, επίσκεψη στα ξαδέρφια, και επί τις ευκαιρίας πήγαμε και στο Μινιόν και αγόρασα τον Game Boy - χαρές τρελές έκανα! Όταν επέστρεψα, άρχισα να παίζω το παιχνίδι Kirby's Dream Land και έφτασα στον τελικό μετά από μερικές εβδομάδες παιχνιδιού αλλά ο τελικός Boss μου είχε σπάσει τα νεύρα - δεν μπορούσα να τον σκοτώσω!

Περίπου αυτό τον καιρό ήρθε και το πρώτο τεύχος του Νιτέντο Άκτιον (ή κάτι τέτοιο), ένα περιοδικό και καλά με νέα και ανασκοπήσεις παιχνιδιών - δηλαδή με λίγα λόγια διαφημιστικά. Στο πίσω μέρος είχε έναν αριθμό (με αστική χρέωση) και μπορούσες να τηλεφωνήσεις αν είχες κολλήσει κάπου. Μετά από αρκετό σπάσιμο νεύρων, σήκωσα το τηλεφωνώ, και πήρα!

Το σηκώνει το τηλέφωνο κάποιος, και αρχίζω: Μάλιστα, ναι, έχω το τάδε πρόβλημα στο τάδε επίπεδο, με τον τάδε κακό. Έχετε κάποια λύση; Σκέφτεται λίγο ο τύπος και τι μου λέει; «Έχεις ένα όπλο που μοιάζει σαν βολίδα» Γεμάτος χαρά του απαντώ «ναι! ναι!» Επιτέλους! Θα τελείωνα το παιχνίδι! Και ο τύπος συνέχισε: «ε, με αυτό το όπλο θα τον σκοτώσεις!»

Παρντόν; Έμεινα μαλάκας μιλάμε! Η βοήθεια ήταν τελείως άχρηστη! Τζάμπα ο κόπος που έκανα για να τηλεφωνήσω! Μετά από μερικές μέρες το τελείωσα μόνος μου το παιχνίδι, χωρίς το βολιδένιο όπλο ;-)

Όταν ήμουν μικρότερος, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 90, κάποια ελληνική εταιρία αποφάσισε να φτιάξει ένα «παιχνίδι» που λεγόταν βιοχλαπάτσα. Η διαφήμιση ήταν αρκετά χαζή, είχες τους «κακούς», δεν είχε καμία σχέση αν ήταν από τους τρανσφόρμερς, τους τζί άϊ τζό, τον κάπταιν πλάνετ, ή άλλη παιδική σειρά.

Το θέμα όλο ήταν πώς οι «καλοί» αυτών των παιδικών μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή την βιοχλαπάτσα να κερδίσουν την μάχη κατά του κακού ασχέτως το γεγονός πως σε καμία παιδική σειρά δεν υπήρχε αυτή η βιοχλαπάτσα!

Ο παππούς και η γιαγιά δεν θα μου αγόραζαν ποτέ τέτοιο πράγμα, οπότε μάζεψα τις δραχμούλες μου και όταν μάζεψα 350 δραχμές (αρκετά λευτά για 'μένα τότε) πήγα κρυφά στο παιχνιδάδικο και αγόρασα μια κόκκινη βιοχλαπάτσα (αφού ήμουν ολυμπιακός).

Έπαιξα λίγο στα κρυφά με την βιοχλαπάτσα, μια μαλακία και μισή, και παρατήρησα ότι όσο ερχόταν το καλοκαίρι και ζέσταινε ο καιρός αυτή η βλακεία μύριζε περίεργα! Δεν μπόρεσα λοιπόν να το κρατήσω κρυφό στο δωμάτιο μου οπότε πήγα και την έκρυψα κάπου στο περιβόλι όσο προσπαθούσα να βρω τρόπο να πετάξω την βιοχλαπάτσα χωρίς να με δει κανείς (δεν μου επέτρεπαν να πάω στον μεγάλο σκουπιδοτενεκέ μόνος μου γιατί ήμουν «μικρός»).

Τι να κάνω; Τι να κάνω; Εύρηκα! Θα την κάψω! Ένα μεσημέρι που κοιμόταν η γιαγιά και ο παππούς πήρα τα σπίρτα και το οινόπνευμα, πήγα και κρύφτηκα κάπου που να μπορώ εύκολα να κάψω την χλαπάτσα, αλλά χωρίς να με δει κανείς και χωρίς να βάλω φωτιά άλλου.

Η κατάσταση ήταν αρκετά κινηματογραφική. Λίγο χαρτί, ΧΛΑΠ! και έξω η βιοχλαπάτσα, και οινόπνευμα! Άναψε το σπίρτο και τσάφ πάνω στην βιοχλαπάτσα η οποία έγινε φλεγόμενη! Επιτέλους! Αντίο βρωμερή βλακεία που κόστισε 350 δραχμές!

Η βλακεία όμως δεν καιγόταν! Όσο και παραπάνω χαρτί και οινόπνευμα και αν έβαζα, τίποτα! Ήταν σαν κρέμ μπρουλέ η χλαπάτσα, κόκκινη, ζελατίνα, που φλεγόταν αλλά δεν καιγόταν. Μετά από δέκα λεπτά, απεγνωσμένος πια που δεν μπορούσα να κάψω αυτή την βλακεία...έριξα χώμα πάνω στην φωτιά για να την σβήσω. Αφού δεν μου επέτρεπαν να πάω στα σκουπίδια, πήγα στις κότες - το πιο απόμακρο μέρος του χωραφιού και πέταξα την χλαπάτσα σε ένα γειτονικό χωράφι μου είχε δύο μέρα χόρτα και ένα κατεδαφισμένο σπίτι.

Έτσι που λες, εγώ και η βιοχλαπάτσα πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Εγώ προς το σπίτι, και αυτή...ένας θεός ξέρει. Μάλλον ακόμα εκεί θα είναι, κοντά σε ένα κατεδαφισμένο σπίτι, ανάμεσα σε δύο (και βάλε) μέτρα χόρτα!