Είναι παρασκευή, η μέρα μετά την ημέρα των ευχαριστιών. Χτες είχαμε πάει στο σπίτι οικογενειακών φίλων και φάγαμε αρκετά καλά (δεν έμεινε καθόλου κενό στο στομάχι!)

Τέλος πάντων! Σήμερα είναι η λεγόμενη Μαύρη Παρασκευή οπού πάνε όλοι στα μαγαζιά στις τέσσερις τα ξημερώματα για να κάνουν αγορές, αφού σήμερα και καλά είναι οι τρελές εκπτώσεις. μερικοί άρχισαν να κάνουν ουρές στα μαγαζιά χτες το βράδυ απ' όσο είδα στα νέα! (τρελάρες!)

Εγώ κοίταξα στο ίντερνετ να δω αν υπάρχει κάτι καλό - ποτέ δεν ξέρεις. Κοίταξα στα τυπικά διαδικτυακά μαγαζιά, όπως στο Amazon, στο Apple Store, και σε μερικά μαγαζιά όπως το Best Buy και Circuit City (τα δύο τελευταία είναι κάτι σαν τα Fnac και τον Γερμανό)

Η αλήθεια είναι πως δεν βρήκα τίποτα! Βρήκα κάτι μικρόεκπτώσεις σε MacBook δηλαδή $101 δολάρια έκπτωση. Εντάξει, καλή η έκπτωσή, αλλά ως φοιτητής έχω ήδη 10% έκπτωση στους φορητούς τις Apple, οπότε δεν λέει και πολλά η έκπτωση.

Στο amazon βρήκα 40% έκπτωση στο Nokia N800 αλλά αφού δεν έχει πληκτρολόγιο, δεν ενδιαφέρομαι. Κοίταξα τριγύρω για εκπτώσεις στα Nintendo Wii αλλά τίποτα!

Τελικά η Μαύρη Παρασκευή δεν είχε καλές εκπτώσεις για μένα. Του χρόνου ίσως κάνω ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστές τους τρελούς που ξενυχτίζουν έξω από τα μαγαζιά χε χε χε,

Εδώ και ένα μήνα έχω επιστρέψει στην δουλειά. Τα πράγματα μπορώ να πω πως είναι άκρος καλύτερα τώρα που έχει φύγει η Κέλλυ, το πρώην αφεντικό (ναι αυτή που τελικά μου έσπασε τα νεύρα), και πολλοί είναι αυτοί που την κατηγορούν τώρα που έχει φύγει.

Τέλος πάντων - πάει, έφυγε, ας την αφήσουμε ήσυχη και ας συγκεντρωθούμε στην νέα μου δουλεια. Η νέα μου δουλειά λοιπόν είναι κάπως σαν μωσαϊκό, ότι μπόρεσαν να φανταστούν το έβαλαν μέσα, και κατά τα δεδομένα δεν το σκέφτηκαν πολύ καλά γιατί ακόμα (μετά από ένα μήνα πίσω) ακόμα κάνουν αλλαγές στον τίτλος και τύπο της εργασίας μου. Το καλό είναι πως φαίνεται πως ακούν τις απόψεις και συμβουλές μου για την δουλειά και δεν είναι τόσο πολύ «τρία πουλάκια κάθονταν» όπως πρίν.

Η νέα δουλειά φαίνεται να έχει δύο επίκεντρα: την εκπαίδευση και την πληροφόριση. Πρώτον μου έχουν ζητήσει να αρχίσω να προετοιμάζω διάφορα tutorial και μαθήματα τύπου ECDL για να διδάξω στους μαθητές του πανεπιστημίου για τα Windows, MS Office και για το ίντερνετ. Εντάξει, αυτό μου αρέσει ως δουλειά. Έχει μεν κάποια προβλήματα, αλλά αυτό σε άλλο δημοσίευμα.

Το δεύτερο που μου έχουν πει για την νέα μου δουλειά είναι πως θα είμαι «υπεύθυνος» για ένα «τμήμα» το οποίο θα είναι υπεύθυνο να πληροφορεί και να βοηθά τους επισκέπτες της βιβλιοθήκης να βρουν τον δρόμο τους όσον αφορά τις υπηρεσίες που παρέχει η βιβλιοθήκη και το τμήμα IT του πανεπιστιμίου. Εντάξει, και αυτό μου αρέσει, αλλά και αυτό έχει προβλήματα για τα οποία θα μιλήσω σε άλλο δημοσίευμα πιο αναλυτικά.

Σε γενικές γραμμές, αυτά τα δύο καθήκοντα είναι καλά, αλλά όχι μαζί ή όχι ταυτοχρόνος. Η αλήθεια είναι πως μου ζητάνε να είμαι και στο τμήμα μου σαν βοσκός να βοηθώ τον κόσμο να βρουν τον δρόμο τους και να πηγαίνω τακτικά εκτός γραφείου να διδάσκω μαθήματα τύπου ECDL. Αυτό δεν γίνεται - μας το λένε οι νόμοι της φυσικής. Οπότε περιμένουμε να δούμε πως θα παιχτούν τα πράγματα στο μέλλον.

Έχουν περάσει μερικές εβδομάδες από τότε που έκανα την (θριαμβευτική;) μου επιστροφή στον χώρο της εργασίας μου...την βιβλιοθήκη. Η αφεντικίνα η σπαστική εξαφανίσθηκε – δεν την απόλυσαν, απλός τα πήρε στο κρανίο και αυτή και έφυγε – καλή της τύχη. Μερικά ακόμα άτομα έχουν φύγει, και μερικά έχουν ανακοινώσει ήδη πως θα φύγουν.

Η κατάσταση είναι μία κατάσταση πανικού απ’ όσο καταλαβαίνω και υπάρχουν τριών ειδών άτομα.

1. Τα άτομα που φεύγουν (καλή τους τύχη! Μερικά είναι πολύ καλά παιδία. Αυτοί κατάλαβαν εδώ και καιρό πως η βιβλιοθήκη αυτή δεν είναι προοδευτική και βρήκαν δουλειά άλλου. Κρατάνε τις φιλίες, αλλά λένε αντίο στον μαζοχισμό.

2. Τα άτομα που μένουν, αλλά κρατάνε τα κεφάλια τους κάτω. Είναι αρκετοί που για καλό ή για κακό έχουν κάνει την καριέρα τους σε αυτό το μέρος, και περιμένουν αργά αργά να έρθει η ώρα τους να πάρουν σύνταξη, Μερικοί είναι πολύ κοντά σε αυτό το γκολ – λιγότερο από πέντε χρόνια – οι άλλοι ή δεν έχουν τα μπαλάκια να πουν κάτι ή να πάρουν πρωτοβουλία γιατί και αυτοί σε δέκα χρόνια παίρνουν σύνταξη και αφού την έχουν βρει εδώ και κανείς δεν τους λεει τίποτα και δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα...κάνουν την πάπια.

3. Τελικός υπάρχω εγώ...που επέστρεψα, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα μείνω , και δεν ξέρω τι γίνεται γύρο μου. Η δουλειά μου έχει αλλάξει, αλλά ο διευθυντής είναι ψιλό-άρρωστος (λες να πιάνει το μάτι; ΛΟΛ), οπότε δεν μπορούμε να βγάλουμε μια άκρη. Το καλό είναι πως μου λένε πως ο τύπος δεν είναι τόσο πολεμικός όπως παλιά, οπότε μπορεί κάτι καλό να βγει από αυτή την κατάσταση.

Περισσότερα για την νέα δουλειά και το μπάχαλο σε άλλο δημοσίευμα.

Τον τελευταίο καιρό...ή μάλλον από τον περασμένο Απρίλη, είμαι πρωταγωνιστής σε μια ιστορία βεντέτας! Ναι φιλαράκι μου! Αληθεύει! Κάποιος Διάβασε το φοβερό μπλογκ και είδε πως έγραφα για προσωπικότητές στον εργασιακό χώρο (και το τι λεφτά κάνουν) και θίχτηκαν που έγραψα για τέτοιο θέμα (και για τις απόψεις μου περί του θέματος).

Εδώ ο κόσμος καίγεται, και τα μεγάλα κεφάλια αντί να κάνουν καλύτερά την δουλειά τους (για να μην γράφουμε εμείς στα μπλογκ για τα κακά και άσχημα), κάθονται και έχουν έμμονες ιδέες και εφιάλτες επειδή διαβάζουν τα μπλογκ μας που τους κριτικάρουν (και προσπαθούν να μας βγάλουν το μάτι κιόλας).

Που ζούμε; Τι χρόνος είναι; Δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε;