Αυτόν τον περασμένο Σεπτέμβρη έκλεισα 15 χρόνια στο πανεπιστήμιο Βασικά, είμαι στο πανεπιστήμιο 18 χρόνια, αλλά τα πρώτα τρία ήταν «μερικής απασχόλησης» όπως το αποκαλούν σήμερα όσο ήμουν φοιτητής, οπότε δεν «πιάνονται». Σκέφτομαι, του χρόνου όταν τελειώσω με τα δημοσιεύματα με το θέμα #metanastis να συνεχίσω να γράφω και για τα αρχικά χρόνια στο πανεπιστήμιο, αλλά αφού έχουμε επέτειο, και μας δώσανε και ωραίο δωράκι (σάκ βουαγιάζ) είπα να γράψω λίγο για την αρχή μου ως κανονικός υπάλληλος στο πανεπιστήμιο.

Την πρώτη ευκαιρία για μόνιμη δουλεία δεν την επιδίωξα. Η πρώτη ανοιχτή θέση ήρθε κατά το το τέλος το 1999 ή τις αρχές του 2000 στο τμήμα που δούλευα (media services). Ο βραδινός που δούλευε την βάρδια («χωρίς ένσημα») ενδιαφερόταν για την θέση, άλλα οι άλλοι στο τμήμα δεν το πήγαινα, οπότε μου είπαν να κάνω και εγώ αίτηση για την θέση. Η βραδυνή βάρδια θα με βόλευε αρκετά στην αρχή επειδή τα μαθήματά μου ήταν ημερήσια, αλλά άμα ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό δεν θα με βόλευαν καθόλου. Χώρια που άμα δεν μου την έδιναν την δουλεία θα με έχε στο στόχαστρο ο βραδινός (που δεν με πήγαινε και τόσο πολύ). Έτσι λοιπόν δεν έκανα τίποτα. Μετά από ενάμιση χρόνο ο Μιχάλης, πήρε σύνταξη (από εκεί που δεν το περίμενε κανείς) και η θέση του άνοιξε. Έτσι λοιπόν, αφού ήμουν σχεδόν έτοιμος να αποφοιτήσω, είπα και εγώ να κάνω αίτηση για την θέση, να δω τι ψάρια θα πιάσω. Σχετικά γρήγορα (για τα δεδομένα του πανεπιστημίου) με ειδοποίησαν πως ήμουν ένας από τους φιναλίστες για την θέση, και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού η θέση ήταν δική μου.

Έτσι λοιπόν από βοηθός έγινα και εγώ επόπτης του μικρού τμήματος το κτήριο wheatley. Βασικά η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ γιατί αυτοί που δούλευαν για μένα ήταν σχεδόν τις ηλικίας μου, οπότε ήταν σαν να δουλεύεις με φιλαράκια. Η δουλειά ήταν καλή, αλλά δεν είχε και πολλές προοπτικές για πρόοδο και προαγωγή, έτσι λοιπόν μετά από πέντε χρόνια (8 συνολικά στο τμήμα) άρχισα να ψάχνω άλλου επειδή δεν με έβλεπα να έχω μέλλον σε εκείνο το τμήμα, μέλλον με την έννοια ότι έκανα πάντα κάτι νέο ή μάθαινα κάτι νέο, και υπήρχε μια πρόοδος στην δουλειά μου. Τελικά τώρα, ο μόνος που έχει μείνει και δεν έχει φύγει ακόμα είναι εκείνος ο βραδινός.