Όταν ήμουν μικρός, και έμενα με τον παππού και την γιαγιά στο «χωρίο» πάντα είχα μια κόκκινη ονοντόβρουτσα. Ο λόγος ήταν απλός - ήμουν οπαδός του Ολυμπιακού, όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο - ήταν κάτι που «έμαθα» από την οικογένεια μαζί με την Θρησκεία, τα Πολιτικά και το Κόμμα.

Όταν ήρθα στην Αμερική, και σταμάτησα να παρακολουθώ Ελληνικό Ποδόσφαιρο, και σταμάτησα να έχω λογομαχίες για το αν ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ ή τον Παναθηναϊκό και ου το καθ'εξείς. Η οδοντόβουρτσα μου από κόκκινη έγινε μπλε με την πάροδο του χρόνου. Του πατέρα μου ήταν λευκή.

Τώρα ερχόμαστε στην σήμερον ήμερα: υπάρχουν δύο οδοντόβουρτσες, η δικιά μου (πράσινη) και της Χριστίνας (κόκκινη). Που και πού ξεχνάω πώς η πράσινη είναι δικιά μου και χρησιμοποιώ την κόκκινη. Όταν η Χριστίνα βουρτσίζει τα δόντια της πριν από 'μένα, η κόκκινη οδοντόβουρτσα είναι βρεγμένη. Υπάρχουν αρκετές φορές που την έχω ρωτήσει αν χρησιμοποίησε την δικιά μου και μου λέει «όχι» και το ξανασκέφτομαι και της λέω «την κόκκινη δεν χρησιμοποίησες;» και μου λέει «μα η κόκκινη είναι δικιά μου» και μετά συνειδητοποιώ πώς δεν έχω χρησιμοποιήσει κόκκινη οδοντόβουρτσα εδώ και χρόνια!

Το πρωί που το μυαλό δεν έχει πάρει στροφές ακόμα και λειτουργεί το ένστικτο, επιστρέφω στην Μαραθιά, όταν ήμουν 12, οπαδός του Ολυμπιακού και είχα κόκκινη οδοντόβουρτσα. Τι σου είναι ο νούς...