Κοντά στο τέλος της πρώτης σχολικής χρονιάς οι σύμβουλοι της τάξης μας, δύο καθηγητές, άρχισαν να μας βοηθούν να σχηματίσουμε ένα τετραμελές από μαθητές για να αρχίσουμε να έχουμε διάφορες εκδηλώσεις για την τάξη μας. Η κάθε τάξη στα αμερικανικά λύκεια έχει ως μέλη όλους του μαθητές που θα τελειώσουν το λύκειο την ίδια χρονιά. Οπότε αντί να έχουμε κάθε τμήμα να έχει εκλογές για πρόεδρο, αντιπρόεδρο, κτλ., το κάθε τμήμα είχε αντιπρόσωπους - και αυτοί εκλεγμένοι αν θυμάμαι καλά. Τέλος πάντων, μου είχε έρθει η φαεινή ιδέα να πάω στις εκλογές ως ταμίας (ή γραμματέας… δεν θυμάμαι). Έτσι λοιπόν μέσα στο θέατρο του λυκείου είχαμε τα ντιμπέιτ. Πσσσ… Εγώ με την ελληνική προφορά των Αγγλικών, και το πολύ το τρακ έσκισα! Είχα αρκετό τρακ αλλά το ντιμπείτ έγινε. Τελικά μόνο λίγους ψήφους είχα...Κρίμα ;-)

Την τρίτη χρονιά που είχαμε πάλι εκλογές ξανά έβαλα το όνομα μου ως υποψήφιος, και αυτή την φορά για δημόσιες σχέσεις. Τι ήξερα τώρα για δημόσιες σχέσεις; Τέλος πάντων, ότι και να ήταν θα το μάθαινα...αλλά ούτε και εκεί με ψήφισαν… Την τελευταία χρονιά του λυκείου (4η χρονιά) δεν το έβαλα κάτω. Ξανά υποψήφιος! Αυτή την φορά με ψηφίσαν - νίκη σαν το Ρόκι. ;-). Το Τετραμελές από την πρώτη χρονιά έγινε πενταμελές την τρίτη, και εξαμελές την τετάρτη χρονιά, αφού τώρα είχαμε δύο άτομα για δημόσιες σχέσεις. Την τελευταία χρονιά βασικά οι δημόσιες σχέσεις ήταν το μόνο πόστο για το οποίο ψηφίζαμε επειδή στα άλλα τέσσερα δεν είχαν αντίπαλους. Ενδιαφέρων, και την τελευταία χρονιά μπήκα στο εξαμελές πια και δεν είχα και πολύ δουλειά να κάνω - μόνο σε τίτλο ήταν η δουλειά - όπως μου φαίνεται με αρκετούς πολιτικούς. Το μόνο «μεγάλο» θέμα ήταν το θέμα του τελευταίου σχολικού χορού...αλλά περισσοτερα γι αυτό αργότερα.

Όσο δεν ήμουν στο τετρα-πεντα-εξαμελες ήμουν αντιπρόσωπος τμήματος (εκεί με ψήφιζαν) και μετά από τις πρώτες εκλογές μας είπε ένας από τους σύμβουλους το σχολείου άμα θέλαμε θα μπορούσαμε να γίνουμε μέλη του σχολικού συμβουλίου, το οποίο είχε μέλη απ όλες τις τάξης, και μεγαλύτερους από εμάς, και μικρότερους. Η δουλειά το μαθητικού συμβουλίου ήταν να κοιτάει τα συμφέροντα όχι μόνο μιας τάξης άλλα όλων των μαθητών. Έτσι πήγα και υπηρέτησα εκεί τέσσερα χρόνια. Κάθε τρίτη πρωί στις 7:30, πριν αρχίσει το σχολείο. Αυτό που θυμόμουν από την Ελλάδα ήταν πως το μαθητικό συμβούλιο είχε κάποιο λόγο στις εκδρομές που κάναμε τρις ή τέσσερις φορές τον χρόνο. Στη Αμαλιάδα οι εκδρομές ήταν πάντα στο γήπεδο της πόλης οπότε ήθελα να δω που πήγαιναν τα παιδιά στην Αμερική για εκδρομή. Αυτό που έμαθα ήταν πως δεν είχαν εκδρομές, με την έννοια που την είχα στην Ελλάδα. Το μαθητικό συμβούλιο οργάνωνε χορούς, μίλαγε με τον λυκειάρχη για προβλήματα με το σχολείο όπως διάφορα βρόμικα WC, για την ποιότητα του φαγητού στην καφετέρια, και άλλα τέτοια. Ήταν δηλαδή κάπως σαν συνήγορος του μαθητή. Ενδιαφέρον, και αρκετά διαφορετικό από την Ελλάδα, αλλά εγώ ήθελα εκδρομές! ;-)