Άλλη μία συνάντηση του τμήματος τελείωσε, και για άλλη μια φορά σκέφτομαι πως τα πράγματα στο δημόσιο είναι σε κατάσταση άστα να πάνε. Η αλήθεια είναι πως δεν παραπονιέμαι, απλός κάνω μια παρατήρηση.

Η δουλειά της πρώην αφεντικίνας μου (αυτή που μας έστειλε στο νοσοκομείο) άνοιξε, αλλά δεν την δημοσιοποίησαν όπως κανονικά πρέπει για να στείλουν οι ενδιαφέροντες τα βιογραφικά τους. Η δουλειά πήγε σε μία γυναίκα που δούλευε μόνο 12 ώρες την εβδομάδα ως project manager για την βιβλιοθήκη η οποία δεν έχει πτυχίο βιβλιοθηκάριου.

Η αλήθεια είναι πως χαίρομαι για την Ιωάννα (έτσι την λένε) γιατί πρώτ’ απ΄ όλα είναι ικανή, το μυαλό της είναι ξυράφι, και έχει καλό χαρακτήρα....και φυσικά της έδωσαν τον τίτλο «βιβλιοθηκάριος» χωρίς να έχει Μάστερ Βιβλιοθηκονομίας, οπότε τα πράγματα σιγά σιγά φαίνονται να αλλάζουν. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι πως ο διευθυντής της βιβλιοθήκης δεν δημοσιοποίησε την δουλειά και ο τρόπος με τον οποίων προσέλαβε και την Ιωάννα και άλλους δύο ήταν άκρος νεποτικός!

Το άλλο που δεν μου κάθετε καλά είναι πως εδώ και δύο χρόνια όλο ιδέες ήμουν για το πως μπορούμε να καλυτερέψουμε την βιβλιοθήκη μας, και ιδέες για το πως να τις υλοποιήσουμε. Τι μου έλεγαν; Ότι είμαι παραπονιάρης και δεν τους χρειάζονται οι ιδέες μου. Τώρα τι γίνετε; Όλες οι ιδέες μου έχουν πάρει μορφή, και γίνονται! Από την μία μου την σπάει πως δεν παίρνω εγώ την δόξα για τις ιδέες, και που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τις υλοποιήσω. Από την άλλη τουλάχιστον υλοποιούνται και ας μην αναφέρομε.