Άλλο ένα δημοσίευμα για χαμένους φίλους.

Όταν ήμουν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο είχα μια παρέα παιδιών με τα οποία πηγαίναμε μαζί στο σχολείο από το χωριό στην «πόλη» με το λεωφορείο. Όταν μετακόμισα στην Αμερική με μερικούς έχασα επαφή, και με μερικούς αλληλογραφούσα. Όταν ήρθα Ελλάδα για διακοπές ξανά (πριν δέκα χρόνια!!!) πέτυχα ένα από αυτά τα παιδιά στην θάλασσά, και μετά μερικές φορές στην ψησταριά των γονιών του.

Δεν είπαμε πολλά, ένα γεια, πώς τα πας, τι νέα, και τα σχετικά. Στον νου μου είχα την εννιά να βρεθούμε, να πάμε για κάνα καφεδάκι και να τα πούμε, έτσι για να μάθω λίγα πράγματα για το τι έγινε όσο έλειπα στην Αμερική για λύκειο.

Τελικά το καλοκαίρι πέρασε, και για εκείνο το καφεδάκι δεν πήγαμε. Όταν το σκέφτηκα είπα «δεν βαριέσαι; θα τα ξαναπούμε το χρόνου! δεν πάμε πουθενά». Μετά από μερικούς μήνες το φιλαράκι πέθανε σε τροχαίο.

Το μάθημα; Μην αμελείς το καφεδάκι, κάρπε ντίεμ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται αύριο!