Τίτλος Επεισοδίου: "Για ένα κομμάτι ψωμί, δεν θα μας στείλουν στο Δαφνί!"


Έχετε δει ποτέ άτομο να έχει πάθει νευρικό κλονισμό από την δουλειά; Εγώ χτες για πρώτη μου φορά είδα! Είχα μεν παλιότερα κάτι δουλειές που ήταν χάλια - τελείως χάλια - αρκετές ώρες, ορθοστασία, λίγα λεφτά, κανένα ένσημο, και φυσικά την φορολογία στο εισόδημα! (τι σου κάνει το κράτος! εδώ στην Αμερική σου τα παίρνουν πριν τα πιάσεις LOL).

Ποτέ όμως δεν είχα πάθει νευρικό κλονισμό. Το δημόσιο μου έχει σπάσει τα νεύρα - αλλά αντέχω ακόμα - ψάχνω δε για άλλη εργασία - σε άλλο τμήμα του δημοσίου - μήπως και δεν είναι όλα τόσο μπάχαλο.
Τέλος πάντων που λες - χτες είδα μια συνάδελφο στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού! Αυτή είναι πολύ συμμαζεμένο άτομο, πρέπει όλα να έχουν σειρά και φυσικά θέλει να κάνει την δουλειά σωστά έτσι ώστε ο πολίτης να είναι ευχαριστιμένος. Καθόλου πρότυπο δημοσίου υπαλλήλου έτσι;
Έλα μου όμως που το τμήμα της είναι όλοι κομπλέ στυλάκι δημοσίου υπαλλήλου! Τσιγαράκι, κομπολογάκι, και καφεδάκι. Της ζητάνε να κάνει μια δουλειά άλλα δεν της δίνουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, βοηθούς, και άλλα πράγματα που χρειάζονται για την δουλειά - ενώ οι άλλοι κάθονται αυτή δουλεύει. Αν κάποιος πραγματικά θέλει να κάνει σωστή δουλειά και έχει τέτοιο περιβάλλον πώς να μην του έρθει κλονισμός; - Πραγματικά την λυπάμαι - αλλά δεν με ακούει .

Πριν από αρκετό καιρό - μετά από γενικό σπάσιμο στην δουλειά - είχα κάνει μερικούς κανόνες για τον Δημόσιο υπάλληλο που πραγματικά τον νοιάζει για την δουλειά του, αλλά δεν μπορεί να την κάνει καλή δουλειά γιατί οι άλλοι είναι τεμπλέλιδες.

Τώρα θα ρωτήσεις εμένα γιατί δεν με πειράζει τόσο η δουλειά μου στο Δημόσιο όσο αυτήν, αν και το τμήμα μου είναι όλοι βλάκες και τεμπέληδες, και είμαι εδώ παραπάνω απ αυτήν; Η απάντηση είναι "πόλεμος". Εδώ και καιρό έπαψα να σκέπτομαι την δουλειά μου ως δουλειά που εξυπηρετεί το κοινό, αλλά ως τρόπος να κάθομαι και να βλέπω την μιζέρια τον άλλον στο τμήμα μου όσο τους ντροπιάζω - οι Γερμανοί το λένε schadenfreude.
Το γκολ είναι ως εξής - κάνε όση δουλειά απαιτήτε για να ντροπιάσεις του συναδέλφους σου, τους ανίκανους τεμπέληδες, και από εκεί και πέρα άμα δεν γουστάρεις να κάνεις παραπάνω πετάς κανένα "με συγχωρείτε, χίλια συγνώμη, άλλα δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω για τον τάδε τάδε λόγο" (πετάς καμία πιστευτή μαλακία και φεύγει ο πελάτης).
Τώρα με το να τους ντροπιάζεις, δεν γίνετε τίποτα, γιατί πάνω από τεμπέληδες, είναι και μουλάρια και δεν καταλαβαίνουν από ντροπή - άλλα άμα τα παίξεις καλά τα χαρτιά σου και έχεις αποδείξεις πώς κάνεις 50% τις εργασίας ενός τμήματος που έχει 5 υπαλλήλους - άμα πάει το αφεντικό (βλέπε: μαστουρωμένος στο παλιό το πόστ) - "Κώστα! έχω μια δουλειά για 'σένα" - μπορείς κάλλιστα να του πεις "Μα, Γιάννη! Κοίτα πόση δουλειά έχω ήδη και κοίτα τον Χρίστο! Δεν του την δίνης καλύτερα αυτουνού;"

Τότε, για να δείξει αυτός την αξία του - θα πει "α ναι! δίκιο έχεις! θα τον πάρω τηλέφωνο και θα του πω να το κάνει αυτός" - και τέρμα η υπόθεση. Τώρα άμα δεν έχεις άτομα στο ίδιο το τμήμα που κάνουν την ίδια δουλειά...είναι λίγο πιο δύσκολο, αλλά γίνεται! Δεν θα κάτσουμε τώρα να μας σπάσει τα αρχίδια το Δημόσιο και οι τεμπέληδες τους! Για ένα κομμάτι ψωμί δεν θα μας στείλουν στο Δαφνί!

Αυτά τα περί του Δημοσίου για σήμερα - Ξαναπεράστε πάλι την επόμενη εβδομάδα αγαπητοί αναγνώσται για περισσότερα φιλοσοφημένα πράγματα :-)
Και για όσους αναρωτιούνται , εξυπηρετώ περίπου 900 με 1100 πελάτες την εβδομάδα :-)