Κατά το 2001, μια χρονιά είχα επιστρέψει από καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και το διαμέρισμα του πατέρα ήταν άνω κάτω! Βλέπεις, όταν πρωτοήρθαν στην Αμερική το διαμέρισμα είχε μοκέτα, καφετί στο χρώμα, την οποία δεν είχαμε αλλάξει. Εκείνο το καλοκαίρι, όσο έλειπα του ήρθε η ιδέα να την βγάλει και να βάλουμε πλακάκια. Έτσι λοιπόν, ξεκουρασμένος από διακοπές μπήκα στην δουλειά. Φυσικά οι εργολάβοι όταν χτίσανε τα διαμερίσματα ξέρανε τι κάνανε. Βλέπεις, το δάπεδο δεν ήταν ίσιο, οπότε χρειαζόμασταν και μπετό για να το φέρουμε στα ίσια. Με τις δουλειές που μπήκαμε ήταν λίγο σπαστικό γιατί τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο θα άρχιζαν και αυτά οπότε δουλειές.

Όταν μετακομίσαμε στο Σάλεμ, ήθελα πάλι μοκέτα. Το διαμέρισμα που αγοράσαμε είχε ήδη μοκέτα, αλλά το χρώμα ήταν ένα ελαφρύ μπλε που δεν πήγαινε με τίποτα. Οπότε την αλλάξαμε και βάλαμε ένα καλύτερο χρώμα. Αυτό που δεν ήξερα ήταν πως το από κάτω από την μοκέτα είχε ένα ωραίο ξυλόστρωτο δάπεδο! Άμα το ήξερα θα έλεγα στους ανθρώπους αντί για μοκέτα να επισκεύαζαν το ξύλο (που απ ότι καταλαβαίνω είναι από τις αρχές του 1900 όταν χτίστηκε το κτίριό μας).

Πέρσι το καλοκαίρι λοιπόν, αφού είχα δει πως και ο από πάνω γείτονας, και η από κάτω γειτόνισσα είχαν ξύλο, είπα να σηκώσω λίγο την δικιά μας μοκέτα να δω τι έχει από κάτω. Βλέπω λοιπόν πως έχει ξύλο και αρχίσαμε έργο (σιγά σιγά) να βγάλουμε την μοκέτα. Αυτό που δεν συνειδητοποιεί κανείς είναι πως η μοκέτα από κάτω πιάνει πολύ σκόνη, ειδικά άμα την έχεις αρκετά χρόνια (όπως την είχαμε εμείς - περίπου δέκα), και όσο να σκουπίζεις με την ηλεκτρική σκούπα αυτή η σκόνη δεν πάει πουθενά. Σε καμιά εβδομάδα θα έχω τελειώσει με το έργο και θα έχουμε ξύλο και πάλι :-) Πρώτα ο πατέρας μαστροχαλαστής, και τώρα εγώ.