Πρώτη Φόρμα

Το πρώτο μου καλοκαίρι λοιπόν το έριξα στο Ταεκβοντό. Δεν θυμάμαι το πόσο κόστιζε το ‘94 το ταεκβοντό, αλλά πιστεύω πως ο πατέρας μου με έγραψε για όλο το καλοκαίρι. Το dojo ήταν σχετικά δίπλα στην δουλειά του πατέρα μου, και ήταν δίπλα στο στάδιο του μπέιζμπολ της Βοστόνης. Δεν ξέρω πως ήταν άλλα dojo αλλά το δικό μου ήταν σχετικά λιτό. Δύο αίθουσες για μαθήματα, αποδυτήρια, δύο μηχανήματα για βάρη, ένα ποδήλατο και πέντε σάκοι του μπόξινγκ. Αυτό που έμαθα πρόσφατα ήταν πως ο Δάσκαλος, ο J.H. Kim, είχε μόλις ανοίξει το dojo επίσημα πριν δύο χρόνια, οπότε και ήταν σχετικά καινούργιο και σε μορφή startup. Το άλλο που δεν ήξερα τότε ήταν πως ο ίδιος είχε μάθει την τέχνη από τον ίδιο το στρατηγό που εφηύρε το τωρινό ταεκβοντό.

Ο πατέρας μου δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα, οπότε και εγώ ήμουν το dojo 6 μέρες την εβδομάδα, από την ώρα που άνοιγε έως και της 5 που τελείωνε ο πατέρας μου από την δουλειά. Το dojo έγινε σαν δεύτερο σπίτι, και είχα τόση προπόνηση που το καλοκαίρι πέρασα 2 εξετάσεις και πήγα από Λευκή ζώνη (10ο Gup) σε Κίτρινη ζώνη (8ο Gup) πριν αρχίσω την 1η λυκείου (10th grade). Μαζί με την εξάσκηση, τα βαράκια, τις κλοτσιές, και τα «forms», μαθαίναμε και λίγα κορεάτικα. Οι πιο πολλοί δάσκαλοι ήταν από την Κορέα, και αρκετές φορές, λόγο καλοκαιριού και λόγο της ώρας (1, 2, 3 το μεσημέρι) ήμουν ο μόνος μαθητής στο dojo οπότε μάθαινα και κάτι παραπάνω πράγματα από τους δασκάλους.

Όταν άρχισαν τα σχολεία πάλι τον Σεπτέμβρη πήγαινα στο dojo μόνο τα σαββατοκύριακα, και τις παρασκευές μετά το σχολείο. Και πάλι όμως, μέσα σε ένα χρόνο, έως τον επόμενο Αύγουστο είχα περάσει αρκετές εξετάσεις να έχω κατακτήσει την πράσινη ζώνη με μπλε ρίγα (5ο Gup). Τον τρίτο χρόνο έφαγα στην μπλε ζώνη με κόκκινη ρίγα (3ο Gup), και κάπου εκεί κόλλησα. Για να προχωρήσω και να μπορώ να εξεταστώ για την κόκκινη ζώνη (μια πριν την μαύρη) έπρεπε να κάνω παραπάνω προπόνηση της παρασκευές τα βράδια, ένα ειδικό μάθημα στο οποίο έπεφτε πολύ ξύλο. Πήγα μερικές φορές, αλλά λόγο τις ώρας (8 το βράδυ) και του ότι δεν είχα δίπλωμα οδήγησης τότε ήταν αρκετά δύσκολο. Ο πατέρας μου, που κοιμάται με τις κότες, ήταν ζόμπι τις μερικές φορές που πήγα. Τελικά εκεί, με την μπλε ζώνη και την κόκκινη ρίγα, κατέληξα.

Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο ήμουν σχετικά κοντά με το τραίνο στο dojo, αλλά μεταξύ μαθημάτων και δουλειάς (7 μέρες την εβδομάδα για τον πρώτο χρόνο) ήταν η χαριστική βολή για το ταεκβοντό για εμένα. Αν και μου αρέσουν οι πολεμικές τέχνες, μερικές φορές απορώ που βρίσκουν χρόνο για τέτοιες ασχολίες όσοι είναι «ενήλικες» (δηλαδή δουλεύουν), είναι παντρεμένοι και με οικογένεια. Άμα έχετε κανένα πληροφορία αφήστε σχόλιο.