Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει μια φοβερή ... δεν ξέρω τι!
Η δουλειά μου είναι αρκετά βαρετή. Υπάρχουν αρκετά καλά όπως:
* Ενδιαφέρον άτομα στα οποία διδάσκω ECDL
* Μπορώ και διαβάζω στο γραφείο και κάνω τις εργασίες μου οπότε δεν έχω πολλά να κάνω στο σπίτι
* Δεν εργάζομαι σκληρά (δηλαδή με λίγα λόγια δεν έχω τον διάβολο στο κεφάλι μου)
* Το πρόγραμμα μου το καθορίζω εγώ και όχι κάποιος άλλος.
* Η παιδία μου είναι δωρεάν
* Μπορώ και συσχετίζομαι με ενδιαφέρον καθηγητές
* Έχω 4 εβδομάδες διακοπές τον χρόνο

Το άσχημο είναι πως έχω αρχίσει να βαριέμαι, όπως είπα και πριν
* Βαριέμαι να κάνω πράγματα τα οποία είναι...κάπως βασικά
* Βαριέμαι να έχω έναν μάνατζερ που δεν έχει τα προσόντα να είναι μάνατζερ μου
* Βαριέμαι να οδηγάω μία ώρα το πρωί, και άλλη μία το απόγευμα για να πάω σπίτι
* Βαριέμαι να σκέφτομαι πως με τις γνώσης μου και την εμπειρία μου θα έπρεπε να βγάζω παραπάνω λεφτά (αλλά από την άλλη αφού δεν χρειάζεται να κάνω και πολλά στην δουλειά μου κάπως ισοφαρίζει το χρηματικό).

Έχω την εντύπωση πως το πρόβλημα δεν είναι η δουλειά, αλλά η έλλειψη των καλών μου φίλων. Και στην παλιά μου την δουλειά ο Μάνατζερ μου δεν είχε τα προσόντα να είναι μάνατζερ, χρηματικός τα ίδια (άξιζα παραπάνω από το ποσό που με πλήρωναν), και το έν τρίτο της ημέρας μου ήταν μη εργασιακό (μαθήματα και ίντερνετ).

Σε εκείνη την δουλεία όμως δεν ήμουν και τόσο αναποφάσιστος για το τη ήθελα να κάνω στο μέλλον. Πια η διαφορά; Η απάντηση ήταν πως είχα επικοινωνία με τους φίλους μου. Ερχόμουν στην Ελλάδα πιο συχνά, το Yahoo, MSN και το ICQ ήταν ανοιχτά όλη την ώρα στην δουλειά και η ώρα πέρναγε αρκετά γρήγορα.

Έχω την εντύπωση πως όχι μόνο θέλω μια νέα δουλειά, αλλά μια δουλειά που να μου επιτρέπει περισσότεροι επικοινωνία με τους φίλους μου – ιδικά αυτούς που με καταλαβαίνουν, και μου δίνουν ενέργεια με την παρουσία τους (είτε εικονική είτε πραγματική).

Μου λείπουν τα Goodys και οι φραππέδες στην Ελλάδα.