Αααα! Δέκα χρόνια από τότε που άρχισα να δουλεύω στο πανεπιστήμιο!
Πότε πέρασε ο καιρός; Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκοπό να αρχίσω να δουλεύω στο πανεπιστήμιο, αλλά είχα μια υποτροφία που μου έδινα λεφτά για να δουλεύω και να είμαι φοιτητής, οπότε το να δουλεύω στο πανεπιστήμιο ήταν το πιο εύκολο.

Στην αρχή ήταν όλα ένα μεγάλο κομφούζιο! Πήγα στο γραφείο που υπήρχαν όλες οι δουλειές του πανεπιστημίου αλλά δεν ήξεραν που να με στείλουν! Τα αρχεία τους ήταν ένα μαύρο χάλι, δεν ήξεραν ποίος χρειαζόταν υπάλληλους και ποίος δεν.

Τελικά με έστειλαν στο εργαστήρι ξένων γλωσσών επειδή γενικός αυτοί χρειάζονται υπαλίλους. Όταν πήγα και μίλησα με τη υπεύθυνη, μου είπε πως δεν χρειαζόταν άτομα, άλλα ο Γιάννης, το παλιό μου αφεντικό, χρειαζόταν. Σαν μπαλάκι του πινγκ πόνγκ πήγαινα από κτίριο σε κτίριο να βρω αυτόν τον Γιάννη (με το βιογραφικό στο χέρι).

Τελικά τον βρήκα, είχα την συνέντευξη, και αμέσως έπιασα δουλειά! Όλο αυτό το πέρα δώθε με πήρε μια εβδομάδα. Το κακό είναι πως η υποτροφία μου μου έδινε μόνο ένα συγκεκριμένο ποσό για όλο τον χρόνο, και όταν ξέμεινα τα λεφτά, δεν μπορούσα να εργαστώ άλλο για το τμήμα -μέχρι την επόμενη χρονιά. Τελικά σε εκείνο το τμήμα έμεινα 8 χρόνια! Πώς περνάει ο καιρός!!!