Μετά από περίπου ένα χρόνο (ενάμιση;) χρόνο στο τάεκβοντό, ήρθε ο καιρός να κάνω sparring (φιλονικία;) για να μπορώ να περάσω τις εξετάσεις και να μπορώ να ανεβώ σε βαθμό. Συνήθως το κανονικό sparring ήταν διαθέσιμο αρκετές φορές την εβδομάδα και πήγαινα δύο ή τρις φορές την εβδομάδα. Στο κανονικό το sparring μπορούσαμε να χτυπάμε με μπουνιές και κλοτσιές όπου είχαμε προστατευτικά, αλλά δεν επιτρεπόταν στο πρόσωπο και στο κεφάλι και δεν επιτρεπόντουσαν οι «σκούπες» και οι μάχη στο πάτωμα (δηλαδή να ρίξεις κάποιον κάτω με λαβή και να τον αρχίσεις στις φάπες). Αυτό το sparring ήταν πιω προσιτό σε γενικό κοινό και είχα αρκετή προπόνηση. Είχαμε και sparring για τους ανταγωνισμούς, όπως αυτό που γίνεται στους ολυμπιακούς αλλά δεν με ενδιέφερε και τόσο ο ανταγωνισμός.

Τις παρασκευές το βράδυ είχαμε ένα ειδικό είδος sparring στο οποίο επιτρεπόντουσαν αρκετά τα οποία δεν επιτρέπονταν στο κανονικό sparring, όπως οι σκούπες, τα χτυπήματα στο κεφάλι, κτλ. Όταν είχα σχεδόν μπλε ζώνη ήθελα να αρχίσω να πηγαίνω σε αυτό το sparring, ασχέτως αν ήταν παλούκι, γιατί έτσι θα μάθαινα να χρησιμοποιώ αυτά που μάθαινα για καθημερινή αυτοάμυνα, και θα μπορούσα να αρχίζω να προπονούμαι για τις εξεταστικές οι όποιες είχαν ως προαπαιτούμενο τέτοιου είδους γνώσεις και εξάσκηση.

Δεν πήγα και πολλές φορές σε τέτοιο sparring επειδή δεν είχα δίπλωμα οδήγησης ακόμα και έπρεπε να με φέρνει ο πατέρας μου το σπίτι το βράδυ - και αφού κοιμάται με τις κότες, το να με παίρνει από το τάεκβοντό στις 22¨00 δεν έλεγε. Μία από τις λίγες φορές που πήγα λοιπόν με έβαλαν να παλέψω με έναν κοκκινοζώνη. Δεν ξέρω πώς την είδα (μάλλον σαν μπρούς λί) αλλά πάει να μου κάνει ένα axe kick και αντί να φύγω από την μέση, ο βλάκας, πάω να προσπαθήσω να του κάνω ανατροπή - χά χά χά. Ποιος; Εγώ να κάνω ανατροπή στο κοκκινοζώνη χαχαχα. Στον νου μου ήταν φοβερή ιδέα, αλλά στην πράξη τελικά χτύπησα. Δεν ήταν άσχημα, αλλά από τότε όταν αρχίζει κάποιος επίθεση κάνω στην άκρη ;-)

Κρίμα που το σταμάτησα το τάεκβοντό, πλάκα είχε. Το κακό είναι πως ακόμα και σήμερα δεν βρίσκω ένα ντότζο το οποίο να είναι όσο διαθέσιμο και εύκολο να πάω μετά την δουλειά όπως τότε.