Κάνω μια εργασία περί του χρηματιστηρίου, όσον αφορά την συναλλαγή χρημάτων. Θυμήθηκα τον παππού. Όταν ήμουν μικρός, κάθε βράδυ - σαν τελετή, βλέπαμε τα νέα. Συνήθως ΕΡΤ1 και μετά ΕΡΤ2 (και αργότερα όταν έπιανε η κεραία ΑΝΤ1 και Mega έβλεπε και αυτά).

Κάθε φορά που βλέπαμε λοιπόν πώς τα πήγαινε το Δολάριο εν σύγκρισή με άλλα νομίσματα έπεφτε συνέχεια μπινελίκι. «ασταδιαολο ντε!», «γαμήθηκε πάλι!», «ε! που να χάθηκε κώλοτομάρια!».

Όταν μεν το Δολάριο έπεφτε παραπονιόταν πώς δεν θα είχε λεφτά (η σύνταξη του ήταν αμερικάνικη γιατί πιο πολλά χρόνια είχε δουλέψει στην Βοστόνη παρά στην Ελλάδα). Όταν δε το Δολάριο ανέβαινε σε αξία πάλι παραπονιόταν! Έλεγε «ε γαμώτο! θα ανεβούν οι τιμές τώρα!»

Οπότε για τον παππού η κατάσταση ήταν μπρος βαθύ και πίσω ρέμα. Αναρωτιέμαι ώρες ώρες γιατί παρακολουθούσε το χρηματιστήριο αφού τίποτα δεν τον οφελούσε...