Επιστροφή και αυτό το μήνα με το #metanastis και τα πρώτα χρόνια της επιστροφής μου στην Βοστόνη. Τα χρόνια που ήμουν μαθητής στο λύκειο, ασχέτως που τον πρώτο χρόνο είχα μάθημα οικιακής οικονομίας, σπίτι δεν μαγείρευε Μόνο ο πατέρας ήταν μάγειρας, και έχω την εντύπωση πως έμαθε να μαγειρεύει στο στρατό: δηλαδή μαγείρευε μόνο σαλάτες, οτιδήποτε στην σχάρα, ή οτιδήποτε το έβαζες σε καζάνι να βράσει. Έτσι λοιπόν εγώ τρις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα πήγαινα στην τοπική πιτσαρία και έτρωγα κάτι διαφορετικό κάθε φορά.

Την East Dedham Pizzeria την είχαν Έλληνες (και ακόμα την έχουν), και ήταν κάτι που είχαμε κοινό. Δεν είχα Έλληνες στο λύκειο με τους οποίους μπορούσα να μιλήσω Ελληνικά. Είχαμε μερικούς Ελληνοαμερικανούς, αλλά δεν τα κατείχαν αρκετά καλά τα Ελληνικά. Έχω την εντύπωση πως ακόμα και γι’ αυτούς (όπως και για τους άλλους Αμερικανούς συμμαθητές) ήμουν κάτι διαφορετικό επειδή ήμουν και από Ελλάδα αλλά και δίγλωσσος. Έτσι λοιπόν στην πιτσαρία πήγαινα όχι μόνο για φαΐ άλλα και για την συζήτηση στα Ελληνικά.

Σε κάποια φάση, είτε την δεύτερη είτε την τρίτη μου χρονιά στο Dedham, έλαβα την πρόσκληση να μπω στην κουζίνα και να φτιάξω την δική μου πίτσα, ή να προετοιμάσω το δικό μου σάντουιτς. Κάποια πράγματα, για λόγους ασφάλειας, τα έκαναν οι ίδιο, όπως π.χ. να κάνουν πατάτες τηγανητές, ή να χρησιμοποιήσουν τα grill, αλλά όλα τα άλλα μου έμαθαν να κάνω και μόνος μου. Ήμουν ο μόνος πελάτης που ήταν κάπως σαν μέλος της οικογένειας. Η πρόσκληση να κάνω τις δικές μου δημιουργίες δεν σήμαινε πως έμπαινα όποτε ήθελα στην κουζίνα, αλλά όποτε ήταν εκεί το αφεντικό και κάποιοι υπάλληλοι που με γνώριζαν καλά έβαζα το καπελάκι του σεφ και ήμουν έτοιμος για μαγείρεμα. Τώρα πρόσφατα έχει ψηφιστεί και ως η καλύτερη πίτσα στο Dedham.

Αν και αυτές τις μέρες δεν έχω λόγο να πάω στο Dedham, αφού ο πατέρας μου έφυγε για Ελλάδα, αν τύχει και περάσω από το Dedham, περνάω να πω ένα γεια στα παιδιά στο east dedham pizzeria. Πραγματικά είναι φοβεροί.