Όταν ήμουν μικρός, ο παππούς πάντα ερχόταν σπίτι με κονσέρβες, ιδικα σαρδέλες, και ας μην τος έτρωγε συχνά. Η γιαγιά εν το μεταξύ έκανε αστεία πως αν υπήρχε ποτέ οικονομικό πρόβλημα θα ήμασταν εντάξει με τις κονσέρβες, τα πάστα και τα γλυκά που είχαμε. Απ ότι καταλαβαίνω ο παππούς είχε ζήσει φτώχια και σαν το μυρμηγκακι μάζευε ότι μπορούσε τις καλες μέρες για να τα έχουμε στις κακίες. Ευτυχώς κακές μέρες δεν είδαμε.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο λοιπόν κοιτούσαν τους δίσκους DVD με μεταχειρισμένα Παιχνίδια xbox που αγόρασα τα Χριστούγεννα και που δεν έχω παίξει ακόμα. Έπιαναν χώρο οπότε είπα να τα περάσω στον σκληρό δίσκο του xbox αφού είχα τουλάχιστον 200gb ελεύθερο. Μετα απο μερικές ώρες τα πέρασα όλα και έχω ακόμα αλλα 50 ελεύθερα. Αφού τελείωσε λοιπόν αυτή η μεταφορά αναρωτιωμουν Γιατί δεν το είχα κάνει νωρίτερα - στο κάτω κάτω είναι πιο εύκολο να παίζεις Παιχνίδια αν δεν ψάχνεις για τους δίσκους. Κάπου εδω σκέφτηκα τον παππού. Σαν τον παππού είχα και εγω για "φτώχια" αλλα όχι σοβαρή (δηλαδή να μην έχεις να φας) αλλα μια φτώχια σε ψηφιακή χωριτικοτητα. Ακόμα θυμάμαι τον πρώτο μου υπολογιστή με 250ΜΒ σκληρό, και τον πιο πρόσφατο με 60ΓΒ. Πάντα αισθάνομαι πως θα ξεμεινω απο χώρο και ας έχω τεράστια χωριτικοτητα - καιρός να αλλάξω λίγο τα μυαλά και να ζήσω στο κόσμο του αυθονου (χώρου).

-- Post From My iPhone