Σήμερα στο νοσοκομείο θυμήθηκα τον μακαρίτη τον παππού.
Ο παππούς, όπου και να πηγαίναμε, ποτέ δεν είχε υπομονή να κάτσει παραπάνω από μισή ώρα. Η έκφραση του λοιπόν όταν ήθελε αυτός να φύγει, αλλά οι άλλοι δεν ήταν έτοιμοι ακόμα, ήταν «άντε! άντε! κατούρα να φύγουμε!»

Μετά λοιπόν τη επέμβαση ήμουν στο δωμάτιο που έχουν αυτούς που έχουν βγει από χειρουργείο και περιμένουν ή να φύγουν ή να τους πάνε σε μόνιμο δωμάτιο. Τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά, οπότε μπόρεσα σήμερα να έρθω σπίτι.

Αφού με είδαν λοιπόν οι νοσοκόμες, οι γιατροί, και όλοι οι άλλοι που έπρεπε να με δουν, ήρθε και η Χριστίνα (η μάνα και ο αδερφός) στο δωμάτιο και περιμέναμε να με αφήσουν να πάω σπίτι...αλλά έπρεπε πρώτα να πάω στην τουαλέτα να δουν αν όλα είναι καλά σε αυτόν τον τομέα. 'Όμως, όπως είναι ΠΑΝΤΑ η υπόθεση, ο Νόμος του Μέρφυ χτυπά! Δεν ήθελα να πάω στην τουαλέτα!

Περιμέναμε για 2 ώρες πιστεύω για να γίνει το έργο...Τι καφέδες, τι κόκα-κόλες, τι ορούς...τίποτα! Νομίζω πως μετά από τρία ή τέσσερα λίτρα κατάφερα να κάνω την δουλειά μου! Αν ζούσε ο παππούς θα με έχει ζαλίσει με την στάνταρ έκφραση του «Κατούρα να φύγουμε!!!»

Άρε παππού!