Τις προάλλες έπιασε το μάτι μου ένα ενδιαφέρων πόστ που το έχει γράψει μια συνάδελφος μου.  Ο τίτλος: Όπου κοιτούσα έβλεπα μπλόγκ-πόστ.  Η μορφή του δημοσιεύματος είναι ποίημα για το πώς οι λέξεις και τα θέματα απλός έρχονταν, σε ότι και να έκανε.  Στους περιπάτους, στο μαγειρεμα, στο γυμναστήριο, στην δουλειά. Παντού έμπνευση για να γράψει.  Αλλά τώρα υπάρχει ο ήχος της σιωπής.

Κάτι παρόμοιο σκεφτόμουν και εγώ τώρα τον περασμένο Δεκέμβρη όσο ήμουν σε διακοπές.  Εγώ σκεφτόμουν το θέμα ως «παλαιότερα μπλόγκαρα».   Οταν άρχισα να μπλογκάρω είχα το Ελληνικό «είμαι φοβερός και το ξέρεις», το ελληνικό τεχνολογικό μπλόγκ «ένα μήλο την ημέρα» (ναι, θεματολογία apple), το μπλόγκ παιδείας «ID Stuff», και το μπλόγκ αυτό εδώ.  Δεν έγραφα στο κάθε ένα κάθε μέρα, αλλά αν τα συνδυάσεις όλα σίγουρα έγγραφα κανά δύο άρθρα κάθε μέρα.  Τα περασμένα χρόνια δεν γράφω αρκετά.  Λίγο η διδακτορική διατριβή, λίγο η δουλειά, λίγο το πήγαινε-έλα στην δουλειά, τα δύο μπλόγκ που έχουν απομήνει δεν έχουν αρκετό περιερχόμενα. 

Προσωπικά έχω την εντύπωση πως είναι και θέμα κοινότητας. Τις παλιές μέρες που έγραφα αρκετά μπλόγκ θυμάμαι πως δεν υπήρχε το Τουίτερ, και το Φείςμπουκ ήταν κλειστό. Όταν ήρθε και το τουίτερ, και πάλι αρκετοί μας λέγαμε ότι δεν άξιζε ο μικρό-μπλογκ γιατί με το κανονικό μπλόγκ και το RSS το ίδιο βγάζεις.  Ζούμ τώρα στο μέλλον και αρκετή από την συζήτηση γίνεται πια στο Φείςμπουκ και το Τουίτερ. ‘Όλα όσα λέγαμε και γράφαμε μέσω μπλογκ και σχολιασμού στα μπλόγκ είναι τώρα σε άλλες πλατφορμες. Αυτό το μπλόγκ, αν το διαβάζεις τώρα, είσαι ένας από τους πολύ λίγους.   Το άλλο το μπλόγκ έχει τουλάχιστον 30 άτομα που διαβάζουν το κάθε δημοσίευμα.  Όταν η συζήτηση δεν ξεκινάει στα παλιά τα μέσα μερικές φορές αναρωτιέσαι αν υπάρχει λόγος να αρθρογραφείς.

Αν και θέλω να ξαναρχίσω να γράφω πιό συχνά, νομίζω αυτό τα γίνει όταν τελειώση αυτή η μαγκούφα διατριβή.