Άλλο ένα δημοσίευμα που έχει τις ρίζες του στις αρχές τις δεκαετίας του 90!
Ήμουν λοιπόν από τους πρώτους στην Ελλάδα να αγοράσουν ένα Game Boy από την Nintendo (και την ελληνική IMC ιτότσου). Το αγόρασα με δικά μου λεφτά! Μάζευα το χαρτζιλίκι, λεφτά από γενέθλια, γιορτές και κάλαντα και μιά μαγική ημέρα είχα μαζέψει 30,000 δραχμές - το κόστος του Game Boy.

Πήγα λοιπόν στην Αθήνα με τον παππού, επίσκεψη στα ξαδέρφια, και επί τις ευκαιρίας πήγαμε και στο Μινιόν και αγόρασα τον Game Boy - χαρές τρελές έκανα! Όταν επέστρεψα, άρχισα να παίζω το παιχνίδι Kirby's Dream Land και έφτασα στον τελικό μετά από μερικές εβδομάδες παιχνιδιού αλλά ο τελικός Boss μου είχε σπάσει τα νεύρα - δεν μπορούσα να τον σκοτώσω!

Περίπου αυτό τον καιρό ήρθε και το πρώτο τεύχος του Νιτέντο Άκτιον (ή κάτι τέτοιο), ένα περιοδικό και καλά με νέα και ανασκοπήσεις παιχνιδιών - δηλαδή με λίγα λόγια διαφημιστικά. Στο πίσω μέρος είχε έναν αριθμό (με αστική χρέωση) και μπορούσες να τηλεφωνήσεις αν είχες κολλήσει κάπου. Μετά από αρκετό σπάσιμο νεύρων, σήκωσα το τηλεφωνώ, και πήρα!

Το σηκώνει το τηλέφωνο κάποιος, και αρχίζω: Μάλιστα, ναι, έχω το τάδε πρόβλημα στο τάδε επίπεδο, με τον τάδε κακό. Έχετε κάποια λύση; Σκέφτεται λίγο ο τύπος και τι μου λέει; «Έχεις ένα όπλο που μοιάζει σαν βολίδα» Γεμάτος χαρά του απαντώ «ναι! ναι!» Επιτέλους! Θα τελείωνα το παιχνίδι! Και ο τύπος συνέχισε: «ε, με αυτό το όπλο θα τον σκοτώσεις!»

Παρντόν; Έμεινα μαλάκας μιλάμε! Η βοήθεια ήταν τελείως άχρηστη! Τζάμπα ο κόπος που έκανα για να τηλεφωνήσω! Μετά από μερικές μέρες το τελείωσα μόνος μου το παιχνίδι, χωρίς το βολιδένιο όπλο ;-)