Αυτή την εβδομάδα διάβαζα ένα δημοσίευμα από την «θεία Σοφία» στο digital era με τον τίτλο Ακαδημαϊκώς είμαι το παράδειγμα προς αποφυγή. Βασικά το βρήκα αρκετά αστείο γιατί, όπως έγραψα και στα σχόλια, και εγώ στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι.

Όταν ήμουν στο λύκειο μου άρεσαν δύο πράγματα - η πληροφορική, και η ανατομία (βιολογία και χημεία). Έλεγα να πάω για πτυχίο πληροφορικής πρώτα (που το έκανα) και μετά να πάω να γίνω γιατρός. Τελικά μετά από δύο χρόνια πληροφορικής δεν ήθελα να είμαι φοιτητής «για πάντα» και έτσι αποφάσισα να μην ακολουθήσω την ιατρική. Τι έκανα όμως; Πρώτα τελείωσα ΜΒΑ, μετά MS σε information systems, και τώρα κοντεύω να τελειώσω ένα μάστερ σε γλωσσολογία και ένα στην διαπαιδαγώγηση Τόσα χρόνια στα μάστερ θα είχα τελειώσει ιατρική ;-)

Η αλήθεια είναι πως, όπως η Σοφία, μου είναι λίγο περίεργο να πάω να κάνω διδακτορικό σε άλλο πανεπιστήμιο Το πανεπιστήμιο στο οποίο είμαι τώρα, ακαδημαϊκώς τουλάχιστον, είναι σαν οικογένεια. Το κακό με την οικογένεια είναι πως είτε πρέπει να κάνεις την δουλειά της οικογενείας είτε πρέπει να πας κάπου αλλού. Η αλήθεια είναι πως οι διδακτορικές δουλειές της οικογενείας δεν μου γυαλίζουν ιδιαίτερα το μάτι, οπότε πρέπει αναγκαστικά να κοιτάω αλλού. Οπότε τώρα κοιτάμε για κάπου που να προσφέρουν διδακτορικό σε κάτι που να με ενδιαφέρει (π.χ.: information technology, γλωσσολογία, αρχαίες γλώσσες) και κάπου που να μπορώ να δουλέψω - γιατί φυσικά έχουμε και έξοδα που πρέπει να πληρώσουμε. :-)