Χρόνια πολλά σε όλους. Χτες είχαμε την Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving), μία από τις αργίες στην Αμερική, και σήμερα είναι η «Μαύρη Παρασκευή» (λες να πάμε για ψώνια;) Προχτές προσπαθούσαν να θυμηθώ εάν είχα γράψει κάτι για την Ημέρα των Ευχαριστιών στο #metanastis αλλά δεν νομίζω. Έτσι λοιπόν ας τα γράψω τώρα και για το ‘94 και το ‘95.

Η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι μια ευκαιρία, σαν τα Χριστούγεννα, να βρεθεί η οικογένεια μαζί για φαΐ και για ποτό, και για καλοπέραση. Είναι μια μέρα που (μάλλον μυθολογικά) οι τότε μετανάστες στην Αμερική, από την Αγγλία, τα βρήκαν με τους Ινδιάνους. Οι Ευρωπαίοι, όπως τα λέει ο μύθος, δεν τα πήγαιναν καλά, έκανε κρύο, η σοδειά ήταν χάλια, και δεν ήταν προετοιμασμένοι για το κλίμα της Βόρειας Αμερικής. Οι Ινδιάνοι λοιπόν ήρθαν και τους έσωσαν, φέρανε φαΐ, φάγανε μαζί ωραία και αγαπημένα, και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα Μακάρι να ήταν έτσι - τέλος πάντων, αυτά μαθαίνουν εδώ τα παιδάκια.

Στο σχολείο, τα δύο πρώτα χρόνια που είχα ESL, ήταν ευκαιρία να μάθουμε λίγο για την κουλτούρα την Αμερικάνικη, όσον αφορούσε την Ημέρα των ευχαριστιών, τα ήθη και έθιμα τα τοπικά, αλλά και να μάθουμε και λίγο ο ένας για τον άλλον επειδή στην τάξει μου είχαμε έναν Ιάπωνα, έναν Τσέχο, έναν Περουβιανό, και μερικούς Λιβανέζους, οπότε ευκαιρία να μάθει ο ένας για τον άλλον. Το κάναμε και τα Χριστούγεννα αυτό. Στο μάθημα οικιακής οικονομίας, αν θυμάμαι καλά και μάθαμε και ψήσαμε μια γαλοπούλα, και μάθαμε να μαγειρεύουμε και τα συνοδευτικά (όχι πως θυμάμαι πως το κάναμε, αλλά λέμε τώρα).

Την πρώτη χρονιά (‘94) δεν φάγαμε σπίτι την Ημέρα των ευχαριστιών. Εγώ και ο πατέρας μου πήγαμε σε ένα εστιατόριο (δημοφιλές επιλογή τα εστιατόρια αυτή την ημέρα), και στο συγκεκριμένο ήταν το εστιατόριο που δούλευέ ο μπάρμπας μου ο Παναγιώτης. Δεν τον είχα δει όταν είχα επιστρέψει από Ελλάδα (πριν δύο περίπου μήνες) , οπότε ευκαιρία να δω και τον θείο. Την δεύτερη χρονιά (‘95) εγώ και ο πατέρας μου ήμασταν καλεσμένοι στο σπίτι της Σάντι, μιας γυναίκας με την οποία ο πατέρας μου είχε σχέση τότε. Εκεί να δεις κόσμος - Η γυναίκα είχε τέσσερα παιδιά, τους γονείς της, και νομίζω τον αδερφό της. Το ‘96 και ‘97 δεν θυμάμαι τι κάναμε, αλλά ο πατέρας μου άρχισε να πειραματίζεται στο μαγείρεμα και αντί για «τούρκο» (Greeklish για γαλοπούλα) μαγείρεψε κόκορα - πετυχημένος ήταν.

Μαζί με την Ημέρα των ευχαριστιών είχαμε και Αμερικανικό ποδόσφαιρο, το λεγόμενο football εδώ, που ομάδες που είχαν κλασσικές άμιλλες. Για παράδειγμα το λύκειο μου είχε μια άμιλλα με την γειτονική πόλι το Norwood. Έτσι λοιπόν μαζί με το φαΐ και το ποτό είχαμε και αγώνες ποδοσφαίρου το πρωί στα λύκεια, και το απόγευμα οι εθνικές ομάδες έπαιζαν, και οι ομάδες στα πανεπιστήμια Εμένα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο τέτοιου τύπου οπότε δεν παρακολουθούσα.

Με το που ανοίγουν οι πόρτες όλοι τρέχουν...να τι βλέπεις στα νέα

Μαζί με όλα αυτά έχουμε και την «Μαύρη Παρασκευή» που γινόταν το έλαναδείς στα καταστήματα. Η ιστορία που μας έμαθαν στο σχολείο περί της «Μαύρη Παρασκευή» ήταν ότι όταν η Αμερική είχε την μεγάλη οικονομική δυσπραγία οι έμποροι δεν μπορούσαν να πουλήσουν τίποτα και ήταν στο «κόκκινο», δηλαδή στο καθολικό τους είχαν έξοδα και ζημιές οικονομικές επειδή δεν αγόραζε κανείς τίποτα. Αλλά την ημέρα μετά την Ημέρα των ευχαριστιών ο κόσμος πήγαινε στα καταστήματα να αγοράσει δωράκια για τα Χριστούγεννα, τα οποία ήταν σε έκπτωση, και πήγε τόσος πολύς κόσμος που αντί για ζημιές είχαν κέρδη, ή αλλιώς μαύρο μελάνι στα καθολικά τους επειδή οι λογιστές κατέγραφαν τα κέρδη με μαύρο μελάνι. Συνήθως οι εκπτώσεις είναι «τρελές» (αν και δεν τις έχω δει να είναι και τοοοοοσο καλέ, αλλά τέλος πάντων), και στα νέα κάθε χρονιά έχουν ιστορίες από ανθρώπους που περιμένουν ουρά, έξω από καταστήματα για να είναι οι πρώτοι να μπορούν στο κατάστημα για αυτές τις τρελοεκπτώσεις για τους πρώτους που θα μπουν στο κατάστημα, μέχρι να τους τελειώσουν τα αποθέματα εκείνων το συγκεκριμένος συσκευών, τα λεγόμενα doorbusters. Στα νέα επίσης ιστορίες από ανθρώπους που ποδοπατήθηκαν όταν άνοιξαν οι πόρτες των καταστημάτων και όλοι έτρεξαν μέσα για τις «προσφορές», και ανθρώπους που έριχναν μπουνιές για το τελευταίο οτιδήποτε που είχε το κατάστημα σε «καλή» τιμή. Αν ήταν εδώ ο Αστερίξ θα ‘λέγε «μα τον Τατούι, είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικανοί».

Αν και δεν περίμενα ποτέ στην ουρά από τα μεσάνυχτα, και δεν περίμενα να ανοίξουν τα καταστήματα τα μεσάνυχτα, έχω τη εντύπωση πως είχα πάει με τον πατέρα μου μερικές φορές να δούμε αυτές τις «φοβερές» εκπτώσεις, αλλά κάθε φορά που πηγαίναμε φεύγαμε και οι δύο απογοητευμένοι χα χα χα. Πάντως όποτε έχω πάει για ψώνια την Μαύρη Παρασκευή δεν έχω δει τον τρελό κόσμο που βλέπω στα νέα.

Αυτά λοιπόν για την Ημέρα των ευχαριστιών, και την Μαύρη Παρασκευή.