Τις προάλλες, και τελείως τυχαία, πέτυχα τον πρώτο μέντορα (και το πρώτο αφεντικό μου στο πανεπιστήμιο) στο facebook. Μου είπε πως δεν είναι πια στο πανεπιστήμιο και πως πήρε σύνταξη μετά από 35 χρόνια στο πανεπιστήμιο Αν και τα γραφεία μας ήταν σε γειτονικά κτήρια, και το πανεπιστήμιο δεν είναι και τεράστιο δεν τον πετύχαινα συχνά γιατί οι ώρες μας δεν συμπίπτουν. Ο Chris, παίζει κιθάρα όσα χρόνια τον ξέρω και τώρα που πήρε σύνταξη έχει το ελεύτερο να πηγαίνει ταξίδι στην Ελβετία να βλέπει την οικογένεια του, και να παίζει παραπάνω μουσική.

Η μικρή συζήτηση που είχαμε στο facebook μου θύμισε λίγο έναν από τους λόγους που έφυγα από την πρώτη μου δουλειά στο πανεπιστήμιο ‘Όσοι θυμούνται το «είμαι φοβερός και το ξέρεις», το πρώτο μου ιστολόγιο στα Ελληνικά, ξέρουν πως το άρχισα όταν σκεφτόμουν να φύγω από το πρώτο τμήμα, οπότε δεν έχω γράψει αρκετά για το τότε.

Όταν άρχισα σε εκείνο το τμήμα οι συνάδελφοι μου ήταν περίπου στην ηλικία του πατέρα μου, και ίσως και μεγαλύτεροι, οπότε ήξερα πως σε κάποια φάση θα έφευγαν, ή όπως στην περίπτωση του φίλου μας του Fitzy, απεβίωσαν πριν πάρουν σύνταξη. Τα παιδιά που δούλευαν για μένα ήταν πάντα πανεπιστημιακής ηλικίας, 18, 19, 20, ή και 21 - αλλά σπάνια παραπάνω. Οπότε όσο εγώ μεγάλωνα, αυτοί παραμένουν στην ίδια ηλικία. Και οι γηραιότεροι συνάδελφοι φεύγουν, οπότε θα έμενα μόνος σε μια δουλειά που δεν είχε ούτε συναδέλφους, ούτε προοπτική για αλλαγή (περισσότερα σε κάποιο άλλο #metanastis δημοσίευμα). Έχω την εντύπωση πως η δουλειά για τον μέντορα έγινε αυτό που δεν ήθελα εγώ να γίνει σε μένα - βαρετή και μοναχική.

Ο Chris μου έμαθε πολλά. Είχα την τιμή να τον έχω ως μέντορα από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε αυτό το πανεπιστήμιο. :-)