Το Prom ήταν κάτι που δεν με ενδιέφερε γενικά - ο χορός δεν μου αρέσει ιδιαίτερα και δεν ήξερα πολλά παιδιά από το λύκειο ώστε να πει κανείς πως πήγαινα και θα έσπαγα πλάκα με τα φιλαράκια μου. Ο λόγος που πήγα ήταν πως ήμουν μέλος του πενταμελούς (δημόσιες σχέσεις πιο συγκεκριμένα) και εμείς το διοργανώσαμε, οπότε έπρεπε να πάω.

Κοπέλα στο λύκειο δεν είχα, ενδιαφερόμουν για μια κοπέλα, αλλά τα είχε με άλλον οπότε δεν έκατσε κάτι. Μια άλλη (νοστιμούλα) μου τα είχε ζητήσει αλλά νόμιζα πως μου έκανε πλάκα, οπότε δεν έγινε κάτι (νοστιμούλα να μου τα ζητήσει εμένα; Μάλλον κάποιος θα μου έκανε φάρσα – έτσι το σκεφτόμουν). Τέλος πάντων, να πάω μόνος δεν μπορούσα, οπότε πήγα με μια συμμαθήτρια που ούτε αυτή είχε κάποιον.

Νοίκιασα ένα σμόκιν (κάπου πρέπει να έχω φωτογραφίες), πήρα το Τζάγκουρ (1972 XJ6, Πράσινο) και πήγαμε στο ξενοδοχείο που ήταν ο χορός. Αν και με το ζόρι άρχισα να χορεύω, μόλις «ηρέμισα» λίγο ο χορός ήταν πιο «φυσικός» (στην αρχή ήμουν λίγο σαν τον Μίστερ Ρομπότο).

Φυσικά η νύχτα είχε την γκαντεμιά τις. Τα παπούτσια με είχαν χτυπήσει και με το ένα πόδι κούτσαινα προς το τέλος τις βραδιάς. Η κοπέλα ήθελε κοκό, πράγμα που δεν περίμενα, και όταν πήγε να μου ριχτεί έκανα πέρα (πωωωω! Χυλόπιτα που έριξα! Η Τρίτη χυλόπιτα που έριξα όσο ήμουν στο λύκειο...) και έτσι ξενέρωσε. Και τελικός όταν πηγαίναμε σπίτι (κατά τις 3 τα ξημερώματα) γεμίσαμε το αυτοκίνητο μου γιατί ένα άλλο γκρούπ γνωστών δεν μπορούσαν να βρουν τα κλειδιά τους (7 άτομα σε ένα τζάγκουρ! Ρεκόρ δεν είναι, αλλά είναι κάτι!)

Τελικός, πλάκα είχε το γεγονός, αλλά δεν ξέρω αν μου κρατά ακόμα κακία η κοπέλα. Δέκα χρόνια πέρασαν, όπως λένε και οι αμερικανοί «get over it».