Την ίδια χρονιά με το μάθημα Ανατομίας και Φυσιολογίας είπα να πάρω και χημεία. Η χημεία ήταν αρκετά ενδιαφέρον μάθημα, αλλά ήταν λίγο περίεργο. Στην Ανατομία ήμουν ένας από τους τρις «μικρότερους» μαθητές αφού οι πιο πολλοί ήταν στην τρίτη λυκείου, και εμείς οι τρις ήμασταν στην δευτέρα. Στην χημεία ήταν το αντίθετο. Επειδή στο λύκειο μας είχαμε μόνο 2 χρόνια υποχρεωτικά μαθήματα επιστήμης, οι πιο πολλοί σταμάταγαν μετά την πρώτη λυκείου με τα μαθήματα επιστήμης. Οπότε στην χημεία δεν είχαμε και πολλού από την τάξη μου επειδή είτε το είχαν κάνει το μάθημα στην πρώτη λυκείου (αν είχες καλούς βαθμούς το γυμνάσιο σου επέτρεπαν να κάνει χημεία ένα χρόνο «νωρίτερα»). Έτσι λοιπόν εγώ και άλλοι τρις από την δευτέρα λυκείου μπήκαμε σε μάθημα που έκαναν οι «έξυπνοι» τις πρώτης λυκείου. Αρκετά ενδιαφέρων γιατί με αρκετά από τα παιδιά που ήταν «μικρότεροι» μου είχα ήδη κάνει γαλλικά την περασμένη χρονιά.

Στην χημεία είχαμε έναν φανταστικό, μα θεότρελο, καθηγητή - τον κύριο Κόρκοραν. Αν μπορείς να φανταστείς ένα τρελό επιστήμονα, με το μαλλί του να πηγαίνει σε όλες τις κατευθύνσεις, τα Τζιν του να έχουν λεκέδες από οξύ και (φυσικά) το μια ιατρική ρόμπα (;) (lab coat) που φόραγε συνέχεια. Μπροστά στην τάξη είχαμε τα θρανία και τον πίνακα, και από πίσω μας ήταν το εργαστήρι με τους πάγκους, τους νεροχύτες, και το φυσικό αέριο για τους καυστήρες Bunsen.

Μου άρεσε αρκετά αυτό το μάθημα επειδή κάθε φορά που είχαμε μάθημα όλο και κάτι «μαγηρεύαμε» στο εργαστήριο. Μια φορά, όταν τα παιδιά από την πρώτη λυκείου έλειπαν (είχαν κάποια εκδρομή νομίζω), αντί για μάθημα είχαμε μια μέρα στο εργαστήριο στο οποίο μας έμαθε να φτιάχνουμε σπιτικό «silly putty». Λόγο του ότι ήταν χημικά όμως δεν μας άφησε να το πάρουμε μαζί μας μετά το μάθημα. Έπρεπε να το βάλει στα κατάλληλα απορρίμματα.