Όταν ήμουν μικρότερος, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 90, κάποια ελληνική εταιρία αποφάσισε να φτιάξει ένα «παιχνίδι» που λεγόταν βιοχλαπάτσα. Η διαφήμιση ήταν αρκετά χαζή, είχες τους «κακούς», δεν είχε καμία σχέση αν ήταν από τους τρανσφόρμερς, τους τζί άϊ τζό, τον κάπταιν πλάνετ, ή άλλη παιδική σειρά.

Το θέμα όλο ήταν πώς οι «καλοί» αυτών των παιδικών μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή την βιοχλαπάτσα να κερδίσουν την μάχη κατά του κακού ασχέτως το γεγονός πως σε καμία παιδική σειρά δεν υπήρχε αυτή η βιοχλαπάτσα!

Ο παππούς και η γιαγιά δεν θα μου αγόραζαν ποτέ τέτοιο πράγμα, οπότε μάζεψα τις δραχμούλες μου και όταν μάζεψα 350 δραχμές (αρκετά λευτά για 'μένα τότε) πήγα κρυφά στο παιχνιδάδικο και αγόρασα μια κόκκινη βιοχλαπάτσα (αφού ήμουν ολυμπιακός).

Έπαιξα λίγο στα κρυφά με την βιοχλαπάτσα, μια μαλακία και μισή, και παρατήρησα ότι όσο ερχόταν το καλοκαίρι και ζέσταινε ο καιρός αυτή η βλακεία μύριζε περίεργα! Δεν μπόρεσα λοιπόν να το κρατήσω κρυφό στο δωμάτιο μου οπότε πήγα και την έκρυψα κάπου στο περιβόλι όσο προσπαθούσα να βρω τρόπο να πετάξω την βιοχλαπάτσα χωρίς να με δει κανείς (δεν μου επέτρεπαν να πάω στον μεγάλο σκουπιδοτενεκέ μόνος μου γιατί ήμουν «μικρός»).

Τι να κάνω; Τι να κάνω; Εύρηκα! Θα την κάψω! Ένα μεσημέρι που κοιμόταν η γιαγιά και ο παππούς πήρα τα σπίρτα και το οινόπνευμα, πήγα και κρύφτηκα κάπου που να μπορώ εύκολα να κάψω την χλαπάτσα, αλλά χωρίς να με δει κανείς και χωρίς να βάλω φωτιά άλλου.

Η κατάσταση ήταν αρκετά κινηματογραφική. Λίγο χαρτί, ΧΛΑΠ! και έξω η βιοχλαπάτσα, και οινόπνευμα! Άναψε το σπίρτο και τσάφ πάνω στην βιοχλαπάτσα η οποία έγινε φλεγόμενη! Επιτέλους! Αντίο βρωμερή βλακεία που κόστισε 350 δραχμές!

Η βλακεία όμως δεν καιγόταν! Όσο και παραπάνω χαρτί και οινόπνευμα και αν έβαζα, τίποτα! Ήταν σαν κρέμ μπρουλέ η χλαπάτσα, κόκκινη, ζελατίνα, που φλεγόταν αλλά δεν καιγόταν. Μετά από δέκα λεπτά, απεγνωσμένος πια που δεν μπορούσα να κάψω αυτή την βλακεία...έριξα χώμα πάνω στην φωτιά για να την σβήσω. Αφού δεν μου επέτρεπαν να πάω στα σκουπίδια, πήγα στις κότες - το πιο απόμακρο μέρος του χωραφιού και πέταξα την χλαπάτσα σε ένα γειτονικό χωράφι μου είχε δύο μέρα χόρτα και ένα κατεδαφισμένο σπίτι.

Έτσι που λες, εγώ και η βιοχλαπάτσα πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Εγώ προς το σπίτι, και αυτή...ένας θεός ξέρει. Μάλλον ακόμα εκεί θα είναι, κοντά σε ένα κατεδαφισμένο σπίτι, ανάμεσα σε δύο (και βάλε) μέτρα χόρτα!