Το πάρκινγκ στο σπίτι του πατέρα, Ιαν. 2015

Με αφορμή την καταιγίδα που είχαμε την περασμένη εβδομάδα είπα να αφιερώσω αυτό το δημοσίευμα στον πρώτο χειμώνα, αλλά και στον χειμώνα γενικότερα. Στην Ελλάδα δεν είχαμε και τόσο πολύ κρύο όταν ήμουν μικρός. Εντάξει, άμα έμενα σε κάποιο ορεινό χωριό ίσως να είχε τόσο κρύο, δεν ξέρω, αλλά κοντά στην θάλασσα τόσο κρύο δεν έκανε. Και από χιόνι; Στην Αμαλιάδα είδα χιόνι μιά φορά, και αυτό σαν ζάχαρη άχνη πάνω σε ένα κέικ. Μια φορά είχα πάει Παρνασσό με τα ξαδέρφια από την Αθήνα και είδα κάτι παραπάνω. Όταν συγκρίνουμε αυτή την εμπειρία, με το το είδα εδώ, το χιόνι στην Βοστόνη ήταν λες και κάποιος κέρδισε το χιονολόττο και δεν είχε τέρμα η χιονόπτωση.

Εκεί που στην Ελλάδα λέγαμε πως κρυώναμε όταν πήγαινε μηδέν Κελσίου, εδώ το θερμόμετρο πήγαινε στα αρνητικά . Μερικοί έχουν εσωτερικά γκαράζ, οπότε δεν χρειάζεται να κάνει και πολύ δουλειά να ξεχιονήσεις. Εκεί που μέναμε με τον πατέρα μου το πάρκινγκ ήταν έξω, οπότε όταν έριχνε χιόνι βγαίναμε έξω με τα φτυάρια για να ξεχιονήσουμε το αυτοκίνητο, έτσι ώστε να μπορούμε να το μετακινήσουμε λίγο για να έρθει το εκχιονιστικό να καθαρίσει το πάρκινγκ. Πολλές φορές όταν έκανε κρύο δεν άνοιγε ούτε η πόρτα του αυτοκινήτου, οπότε βράζαμε νερό για να ανοίξουμε σιγά σιγά την πόρτα από την πλευρά του οδηγού για να το βάλουμε προς Λέω σιγά σιγά επειδή το ζεστό νερό έπρεπε να πάει μόνο στο μέταλλο και όχι στο τζάμι. Άμα πήγαινε στο τζάμι...πάει! Με την διαφορά θερμοκρασίας θα είχες όχι μόνο κρύο, αλλά και σπασμένα τζάμια!

Τα πρώτα χιόνια ήταν ενδιαφέρων. Τα εκχιονιστικά του δήμου δημιουργούσαν τεράστια βουνά από χιόνια στο πλάι του χρόνου όταν καθάριζαν τους κεντρικούς δρόμους, οπότε και μόνος που ήμουν είχε πλάκα να πάω να τα σκαρφαλώνω. Θα είχε πιο πολύ πλάκα άμα είχα και τα φιλαράκια από την Ελλάδα, αλλά λέμε τώρα. Ο συγκεκριμένος δήμος δεν τα αφήνει τα χιόνια στα πεζοδρόμια. Μόλις τελείωσε να πέφτει το χιόνι, ερχόντουσαν νταλίκες και μπουλντόζες και τα μετέφεραν. Που τα πήγαιναν, δεν ξέρω, αλλά το μπίπ-μπιπ-μπιπ της μπουλντόζας όταν έκανε όπισθεν ήταν πολύ σπαστικό την νύχτα.

Το άλλο που έμαθα πολύ γρήγορα εδώ ήταν το snow day. Όταν ρίχνει πολύ χιόνι ο δήμος κλείνει τα σχολεία. Έτσι λοιπόν κάθε φορά που έκανε κακοκαιρία, σαν παιδάκι που περιμένει τον Άι Βασίλη, έτσι και εγώ σηκωνόμουν πρωί πρωί να δω τα νέα που έκαναν ανακοίνωση και έλεγα ποιος δήμος είχε κλείσει τα σχολεία του! Όχι πως ήμουν μακριά από το σχολείο, 10 λεπτά με τα πόδια ήταν (χωρίς χιόνι και με καλό καιρό) αλλά ήταν κάπως σαν να την έλεγες στους καθηγητές σου όταν το σχολείο ήταν κλειστό. Αρχικά δεν θυμάμαι τι έκανα όταν είχα snow day, μάλλον θα πήγαινα με τον πατέρα μου στην Βοστόνη στην δουλειά του. Αργότερα, όταν είχα υπολογιστή μάλλον θα έπαιζα βιντεοπαιχνίδια όλη την ημέρα.

Άλλη μια λέξη που γνωρίζουν αυτοί τα κρύα κλήματα είναι το black ice. Black ice είναι όταν ο δρόμος έχει πιάσει πάγο και ο πάγος είναι διάφανος, οπότε αυτό που βλέπεις είναι η άσφαλτος, ή το πεζοδρόμιο. Οπότε περπατάς, ή οδηγάς, κανονικά και από εκεί που δεν το περιμένεις τα φρένα δεν πιάνουν, ή εκεί που περπατάς τρως τούμπα. Τα πρώτα χρόνια στην Βοστόνη την πάτησα αρκετές φορές, οπότε έφαγα πολλές τούμπες. Ενταξ’ ‘ αφού δεν έσπασα και τίποτα πάλι καλά! Το κακό με αυτό τον διάφανο πάγο ήταν ότι το λύκειο μου ήταν σε ανηφόρα, οπότε έκανε το περπάτημα προς, και από, το σχολείο λίγο πιο δύσκολο.

Τελικός, με την κακοκαιρία και τον διάφανο πάγο, ας γράψουμε και για το πρώτο μου ατύχημα με το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Το πάρκινγκ στο διαμέρισμα ήταν σε ανηφόρα. Όταν είχα πάρει το μαθητικό δίπλωμα οδήγησης, και όταν έριξε αρκετό χιόνι και είχε πιάσει πάγο, ήταν ευκαιρία για τον πατέρα μου να μου μάθει πως να οδηγό στον πάγο - δηλαδή τι να κάνω άμα τα φρένα δεν πιάνουν - άμα μου τύχει και είμαι σε στρώμα πάγου και οι ρόδες κλειδώσουν. Κάναμε λοιπόν τα θεωρητικά (πως να πατάω το φρένο - με πιέσεις μικρές και πολλαπλές) και ήρθε η ώρα για τα πρακτικά. Πατάω λοιπόν το φρένο και το κρατάω πατημένο και στρίβω το τιμόνι ‘ είχα λίγο πανικό γιατί το αυτοκίνητο δεν έκανε αυτό που του έλεγα. Ο πατέρας να λέει συνέχεια να πιέσω τα φρένα αλλά εγώ τίποτα! Είχα κολλήσει να στρίβω μόνο το τιμόνι - χα χα χα. Τελικά με πολύ στιλ slow motion χτύπησα ένα άλλο παρκαρισμένο αμάξι εκεί στο πάρκινγκ που ήταν λίγο πιο κάτω στον λόφο. Ο πατέρας τα είχε πάρει στο κρανίο. Ευτυχώς το άλλο αυτοκίνητο δεν είχε πάθει τίποτα. Τον προφυλακτήρα χτύπησα λίγο και αυτός όλο πλαστικό ήταν. Του πατέρα μου όμως ήθελε λίγη δουλειά στο μέταλλο και ήθελε λίγη μπογιά. Έχω την εντύπωση πως μετά από αυτό το συμβάν κάναμε και άλλα μαθήματα οδήγησης υπό κακές συνθήκες.