Τον περασμένο μήνα δεν έγραψα κάτι για τις πρώτες μου εντυπώσεις στην Αμερική, αφού φέτος κλείνω τα 20 χρόνια από τότε που επέστρεψα. Για αυτό τον μήνα είπα να γράψω κάτι για την σχολική καφετέρια. Όταν λέμε καφετέρια δεν το εννοούμε με την ελληνική έννοια ενός καταστήματος στο οποίο πας και παραγγέλνεις καφέ, πορτοκαλάδα και κρουασανάκια βουτύρου. Είχα φιλαράκια, με τα οποία αλληλογραφούσα τότε, και τους είχα στείλει ένα φυλλάδιο από το σχολείο που είχε πληροφορίες για αργίες, διάφορα τηλέφωνα για γονιούς (ασφάλεια, νοσοκόμα, διευθυντής, κτλ) και έναν χάρτη για το λύκειο το οποίο ανέγραφε τι ήταν η κάθε πτέρυγα, και φυσικά είχε και το μέρος για την καφετέρια. Μερικοί το είδαν αυτό και ενθουσιάστηκαν γιατί είχαν ως πρότυπο την ελληνική καφετέρια. Δυστυχώς δεν ήταν έτσι ;-)

Όταν λέμε καφετέρια σκέψου ένα σχετικά μεγάλο δωμάτιο, με μακρόστενα τραπέζια και με καρέκλες, και φαγητό προετοιμασμένο, και με κενό 30 με 45 λεπτά να κάτσεις να φας Αυτό ήταν κάτι που δεν είχα συνηθίσει από την Ελλάδα Τουλάχιστον στην Αμαλιάδα είχαμε ένα μικρό κυλικείο, στο οποίο πήγαινες να πάρεις κάτι πρόχειρο μέχρι να πας στο σπίτι. Δεν είχαμε και πολύ χρόνο να καθόμαστε να τρώμε. Άντε το πολύ 10 λεπτά να φας μια τυρόπιτα. Αυτό, αφού μου φαινόταν περίεργο οπότε τις πρώτες εβδομάδες δεν πήγαινα στην καφετέρια όταν είχα κενό. Νόμιζα πως ήταν προαιρετικό οπότε και εγώ δεν πήγαινα. Μια φορά με βρήκε καθηγητής και μου είπε πως δεν ήταν προαιρετικό, και με πήγε στην καφετέρια. Ήταν κάπως σαν να με πηγαίνουν φυλακή χεχε.

Μετά δοκίμασα λίγο να είμαι νίτζάκι και να μην με βρίσκουν οι καθηγητές που έκαναν περίπολο τους διαδρόμους, αλλά τελικά ήταν αρκετά μεγάλη μάχη για μην πάω στην καφετέρια. Έτσι λοιπόν είπα να πάω, μαζί με τους άλλους, και να διαβάσω λίγο έτσι ώστε να μην έχω πολλές εργασίες όταν πάω σπίτι. Με είδαν κάτι μεγαλύτεροι (2α ή 3η λυκείου) και αφού είδαν πως δεν είχα παρέα με κάλεσαν στο τραπέζι τους. Εντάξει, βρήκα θέση στο τραπέζι, αλλά λίγο άβολα όταν δεν ξέρεις κόσμο.

Με την πάροδο του χρόνου, και μέχρι να τελειώσει το πρώτο έτος, είπα να δοκιμάσω και εγώ τις “σπεσιαλιτέ” της καφετέριας, αλλά αγαπητέ αναγνώστη, θα σου πω πως ήταν βλακείες. Πίστευα πως το φαΐ ήταν έτοιμο, της ώρας αλλά έτοιμο, αλλά η αλήθεια ήταν πως το φαΐ ήταν γενικά κατεψυγμένα προϊόντα τα οποία ή τα έβαζες στον φούρνο (πχ πίτσα - και αυτή χάλια), ή τηγανητά (πχ πατάτες, κοτόπουλο nuggets και τέτοια). Κοίτα, όταν πεινάς, τρως - αλλά η αλήθεια είναι πως στο μικρό κυλικείο στην Αμαλιάδα όχι μόνο ποιοτικό ήταν το φαΐ, αλλά και πιο φτηνό! Πάντως εγώ, ακόμα και σήμερα, προτιμώ το ελληνικό σύστημα