Θα έχεις βαρεθεί να διαβάζεις για μαθήματα φίλε αναγνώστη, έτσι; Μερικά φιλαράκια με τα οποία αλληλογραφούσα τότε όντως αναρωτιόντουσαν αν το μόνο που έκανα ήταν μαθήματα. Η αλήθεια είναι πως τον πρώτο χρόνο πιο πολύ η καθημερινότητα ήταν μαθήματα και όχι πολλά άλλα. Εκεί που έμενα, αν και ωραία, δεν είχε και πολλά να κάνεις αν δεν είχες αυτοκίνητο.

Μία από τις επιλογές που έπρεπε να κάνω την πρώτη μου χρονιά ήταν πια ξένη γλώσσα ήθελα να παρακολουθήσω Αυτό ήταν περίεργο γιατί από την μία με είχαν χώσει στο ESL επειδή τα Αγγλικά δεν ήταν η μητρική μου γλώσσα, αλλά από την άλλη έπρεπε να κάνω τουλάχιστον δύο χρόνια ξένης γλώσσας όπως οι άλλοι Αμερικανοί ενώ οι συμμαθητές στο ESL δεν χρειαζόταν να το κάνουν. Αυτό, πιστεύω, πώς είναι ένα παράδειγμα πως ακόμα και εδώ δεν ήξεραν πως να με αντιμετωπίσουν Στην Ελλάδα όταν δεν ήθελαν να είναι «εντός» θεμάτων με έκλειναν έξω και με έλεγαν αμερικανάκι (που στο κάτω κάτω δίκιο είχαν επειδή δεν είχα ελληνική υπηκοότητα τότε). Εδώ, όταν δεν ήξεραν πως να με ταξινομήσουν με έλεγαν Έλληνα, αν και η μόνη υπηκοότητα που είχα τότε ήταν αμερικάνικη. Τρέχα βγάλε άκρη. Τελικά μόνος σου μπορείς να θέσεις τι είσαι και τι δεν είσαι, κάποιος άλλος δεν μπορεί να σου πει τι είσαι.

Τέλος πάντων, για να συνεχίσουμε στο θέμα μας, οι ξένες γλώσσες, από επιλογές είχα τρείς. Γαλλικά, Ισπανικά, και Λατινικά. Τα Λατινικά ήταν δύο χρόνια και αρκετά από τα «έξυπνα» παιδιά έκαναν λατινικά επειδή (και καλά) τους προετοίμαζε για το πανεπιστήμιο η σπουδή λατινικών. Άμα ήξεραν καλά τα λατινικά, τότε είχαν και καλές βάσεις για τα Αγγλικά αφού αρκετές λέξεις στα Αγγλικά προέρχονται από λατινικές λέξεις. Τα Λατινικά ήταν δύο χρόνια.

Τα πιο πολλά παιδιά, απ όσο έβλεπα, έκανα ή Γαλλικά ή Ισπανικά. Μερικά έκαναν και τα δύο. Εγώ αποφάσισα να κάνω Γαλλικά, και είχα δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι είχα ήδη αρχίσει τα Γαλλικά από την τετάρτη δημοτικού στην Ελλάδα, και είχα 4 χρόνια «εμπειρία», από την άλλη όμως δεν τα είχα πάει και τόσο καλά οπότε το είδα σαν ευκαιρία για «reset». Ο δεύτερος λόγος ήταν πως τα Ισπανικά φαινόντουσαν να είναι, τότε, μία γλώσσα των περιθωριοποιημένων. Όταν άκουγες κάτι για ισπανόφωνους λατινό-αμερικάνους ήταν πάντα κάτι που είχε να κάνει με έγκλημα, ή με τους εργάτες που δούλευαν τα χωράφια (για λίγα χρήματα), ή με άτομα που δεν απορροφήθηκαν στην αμερικανική κοινωνία. Αυτή η περιθωριοποιήση δεν μου άρεσε γιατί ήδη αισθανόμουν λίγο στα περιθώρια και αυτό που ήθελα ήταν το κέντρο. Έτσι λοιπόν άρχισα τα Γαλλικά.

Την πρώτη χρονιά (τρίτη γυμνασίου) ήμουν στο κανονικό επίπεδο του μαθήματος, στο επίπεδο που ήταν και οι περισσότεροι από τους άλλους συνομήλικους μου. Ο καθηγητής που είχαμε ήταν θεόμουρλος. Δεν ξέρω γιατί αλλά το αγαπημένο του θέμα ήταν οι Ρωμαίοι και ο Καίσαρας Τρέχα βγάλε άκρη. Μια φορά προσπαθούσε να μας εξηγήσει το γαλλικό «on», και πάντα μας έφερνε στο Κολοσσέο με τους μονομάχους. Το «on» μας έλεγε λοιπόν είναι σαν το «we» στα Αγγλικά στην έκφραση «hail ceasar, we who are about to die salute you!», και εκεί τον έπιανε μια μανία πως άμα ήταν μονομάχος θα σκότωνε τον Καίσαρ ο ίδιος γιατί δεν ήθελε να ήταν μονομάχος… Περίεργος άνθρωπός. Σε αυτό το μάθημα μας έδωσε και ομαδική κράτηση μετά το σχολείο! Αμέ! Επειδή κάτι βλαμμένα μιλάγανε μεταξύ τους την ώρα του μαθήματος και δεν τον ρωτούσαν με την ερώτηση που είχαν, μας κράτησε μετά το σχολείο για τιμωρία, όλη την τάξη. Ο τύπος μετά από δύο χρόνια έγινε Λυκιάρχης…

Τον επόμενο χρόνο, στην πρώτη λυκείου (ή Grade 10 εδώ) είχα μια πιο νορμάλ καθηγήτρια. Την τρίτη χρονιά πάλι με κάποιον που ήταν δύσκολος (αλλά είχε πλάκα επειδή ήξερε αρχαία οπότε κάπως τα βρίσκαμε). Κάπου έχω ένα κόμικ που είχε κάνει ένα φίλος μου τότε που κάναμε πλάκα σε αυτόν το συγκεκριμένο καθηγητή. Από όλους τους καθηγητές έχω την εντύπωση πως με αυτόν σπάσαμε πλάκα αρκετές φορές, αν και τον τσάντιζε αρκετά.

Την τελευταία χρονιά στο λύκειο πάλι με μια καλή καθηγήτρια, αλλά αρκετά δύσκολη. Στην δευτέρα και την τρίτη λυκείου δεν ήταν αναγκαίο να κάνω ξένη γλώσσα, αλλά αφού είχα ήδη κάνει δύο χρόνια γιατί να μην συνεχίσω και να βελτιώσω τις γνώσεις μου; Τα τελευταία δύο χρόνια ήμουν με συμμαθητές που ήτα ένα χρόνο μικρότεροι μου. Ήμουν με τους «έξυπνους» τις άλλης τάξης που είχαν αρχίσει τα γαλλικά από το γυμνάσιο.

Το μόνο που θα ήθελα να κάνω που δεν έκανα τότε ήταν το ταξίδι στο εξωτερικό. Για δύο εβδομάδες, όσοι είχαν τα χρήματα και είχαν τελειώσει τουλάχιστον 3 χρόνια ξένης γλώσσας, μπορούσαν να πάνε την άνοιξη στο Παρίσι και στην Μαδρίτη. Ήθελα αρκετά να πάω, αλλά λεφτά δικά μου δεν είχα τότε, και το ίδιο καλοκαίρι θα πήγαινα Ελλάδα (μετά το τέλος του λυκείου), οπότε ήταν αρκετά μεγάλο το κόστος για δύο εβδομάδες.

Αυτά λοιπόν με τα μαθήματα ξένης γλώσσας στο λύκειο.