Fenway Texaco - που τώρα είναι Shell

Έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από το πρώτο μου καλοκαίρι στην Βοστόνη. Κάπου τώρα θα τελείωναν και τα μαθήματα μετά το πρώτο μου έτος στο λύκειο, το λεγόμενο 9th grade, και περίμενα πώς και πώς να έρθει το καλοκαίρι να πάω Ελλάδα. Όταν είπα στον πατέρα μου τι περίμενα, ή μάλλον αυτό που απαιτούσε ο νεότερος μου εαυτός, μάλλον γέλασε. Πραγματικά δεν θυμάμαι τι είπε ακριβός, αλλά μάλλον θα ήταν κάτι σαν «Μαϊ φρέντ. Άστα αυτά. Λεφτά για Ελλάδα δεν έχουμε φέτος. Εδώ θα την αράξουμε». Αυτό δεν ήταν κάτι που ήθελα να ακούσω, ιδικά λόγο του ότι, ως «μετανάστης» ήμουν κάπως απομονωμένος από το στοιχείο μου. Το άλλο που ήξερα ήταν πως υπήρχαν δύο ειδών ελληνοαμερικάνων. Το πρώτο είδος ήταν αυτό που δεν ήξερε τίποτα για την Ελλάδα και την γλώσσα. Ήταν βασικά Αμερικανοί με μερικά Ελληνικά γονίδια. Όχι πως τους κοίταζα ψιλομύτηκα, αλλά ήξερα πως δεν ήθελα να είμαι τέτοιος Ελληνοαμερικανός.

Το δεύτερο είδος ήταν αυτοί που πήγαιναν Ελλάδα κάθε καλοκαίρι, μίλαγαν τα ελληνικά αρκετά καλά (αν και μερικοί είχαν μια «ξένη» προφορά), και είχαν κάποια επικοινωνία με το ελληνικό στοιχείο. Το στοίχο μου. Φυσικά, εγώ ήθελα να είμαι το δεύτερο είδος αφού είχα ήδη μείνει στην Ελλάδα για αρκετά από τα πιο βασικά μου χρόνια.

Τελικά το πρώτο καλοκαίρι, και το δεύτερο, και το τρίτο… ήμουν στην Αμερική. Πιο το σχέδιο λοιπόν; Ο πατέρας μου σκεφτικέ να με γράψει για τάεκβοντό. Από την μία μάλλον δεν θα με ήθελε να σκυλοβαριέμαι, και από την άλλη θα μάθαινα αυτοάμυνα αν μου κόλλαγαν παιδιά στο σχολείο. Εντάξει, σκέφτηκα, αρκετά με ενδιέφεραν οι πολεμικές τέχνες και στην Ελλάδα δεν είχα την ευκαιρία να μάθω κάτι τέτοιο, οπότε ευκαιρία να γινόμουν τζάκι τσαν. Έτσι λοιπόν κάθε καλοκαίρι το ρίχναμε στο τάεκβοντό. Το τάεκβοντό είναι θέμα για άλλο δημοσίευμα, αλλά είναι και επίσης μόνο ένα κομμάτι του καλοκαιριού. Μαζί με το τάεκβοντό πήγαινα καθημερινά στην δουλειά του πατέρα μου, που τότε ήταν texaco και όχι shell, και πήγαινα στην βιβλιοθήκη όπου έμαθα για το ίντερνετ και άρχισα να ψάχνω για mods για τον υπολογιστή μου.

Κεντρική Βιβλιοθήκη Βοστόνης

Όταν έμαθα πως η βιβλιοθήκη είχε Ελληνικά βιβλία ήμουν υπερχαρούμενος, θα διάβαζα κάτι στα Ελληνικά! Και, θα ήταν κάτι που το περιεχόμενο θα μου άρεσε και εμένα. Ο πατέρας μου, ο οπίος είναι βιβλιόφιλος και γνωσόφιλος - και ας μην έχει σπουδάσει, είχε αρκετά βιβλία σπίτι, αλλά μικρός δεν ήθελα να διαβάσω Ντοστογιέφσκι και Τολστόι. Πάω λοιπόν στην βιβλιοθήκη, εκεί που ήταν τα Ελληνικά βιβλία και τι βλέπω; Μαλακίες! Πιο συγκεκριμένα μαλακίες τύπου άρλεκιν. Τελείως #facepalm στιγμή ρε μεγάλε! Εγώ περίμενα άλλα βιβλία και η βιβλιοθήκη είχε άρλεκιν. Τελείως #fail ρε φίλε βιβλιοθηκάριε που επέλεξες τέτοια βιβλία για για την ομογένεια! Μέσα στα άρλεκιν βρήκα και κάτι σαν εγχειρίδιο για σεξ, στα ελληνικά, από την δεκαετία του 70 αν έκρινα καλά από τα ρούχα και τα κουρέματα (και άλλα τριχωτά «σημεία») από τις λίγες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του βιβλίου. Όντως τέτοιο βιβλίο δεν περίμενα να δώ στην πουριτανική Αμερική.

Τέλος πάντων, αφού δεν βρήκαμε και τίποτα καλό στο τμήμα με τα Ελληνικά βιβλία, για να δούμε, από περιέργεια, τι έχουν στις άλλες γλώσσες. Δίπλα στα Ελληνικά βιβλία ήταν τα γερμανικά, τα οποία είχαν αρκετά ενδιαφέρων, geeky, βιβλία για windows, macos, linux, και προγραμματισμό. Και ήταν όλα σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα! Φτού! Νευράκια… Έτσι λοιπόν άρχισαν να δανείζομαι βιβλία στα Αγγλικά, συλλογές με κόμιξ (garfield, peanuts, calvin & hobbes), βιβλία προγραμματισμού και υπολογιστών (Apple II BASIC!), και διάφορα περιοδικά με τεχνολογικό αντικείμενο.

Για να κλείνει και αυτό το μπλογκ-πόστ, αυτό που δεν περίμενα το καλοκαίρι στην Βοστόνη είναι η αφόρητη ζέστη. Μπορεί στην Αθήνα να λένε πως κάνει ζέστη πολύ, και όντως μερικές φορές κάνει, αλλά στην Βοστόνη, και στην περιοχή μας γενικά έχει και πολύ υγρασία που σε κάνει να νιώθεις καταπιεσμένος ώρες ώρες. Δεν το είχα σκεφτεί πολύ αυτό όταν ήμουν στην Βοστόνη τα πρώτα τρία καλοκαίρια, αλλά η διαφορά - για ‘μένα τουλάχιστον - ήταν μεγάλη. Φαντάσου 38C (και πάνω) η θερμοκρασία και να έχει και πολύ υγρασία. Θέλαμε Ελλάδα, δεν λέγετε αλλιός ;-)